Thijs Smeenk (Hoevelaken, 1982)
voetbalt bij SC Hoevelaken en geeft vanuit de John Blankenstein Foundation voorlichting bij clubs aan bestuurders, trainers en sporters

Ik groeide op in Hoevelaken, waar veel mensen homoseksualiteit raar vonden. Ik vond het zelf toen ook vies en durfde het woord niet eens uit te spreken. Toch wist ik op mijn dertiende dat ik op jongens viel. Ik voetbalde toen met veel passie, maar stopte op mijn zestiende. In de kleedkamer hoorde ik hoe er over homo’s werd gepraat en ik dacht dat ik met mijn geaardheid niet in die wereld paste. Als ik ermee naar buiten kom, heb ik een groot probleem, dacht ik.

Ik ben nu 39 jaar en vijftien jaar uit de kast. Een paar jaar geleden pakte ik het voetbal weer op, in het achtste elftal van SC Hoevelaken. Het was even spannend toen ik weer begon. Mijn coming out bleek uiteindelijk geen probleem. Ik heb er nooit een opmerking over gekregen. Het hoeft dus helemaal niet zo’n ding te zijn. Dat is het pijnlijkst.

Als je discriminatie van homo’s in de sport niet aanpakt, komt er nooit iemand uit de kast. Het dragen van een regenboogband of –veters door sporters vind ik dan ook een goede actie of het ophangen van een regenboogvlag. Ik hoop dan dat supporters vragen: wat is dat, wat betekent dat?

Met mijn werk voor de John Blankenstein Foundation*) wil ik bereiken dat iedereen met plezier sport en ook blijft sporten. Het kan niet meer zo zijn dat mensen stoppen met hun sport vanwege hun geaardheid. Bij veel verenigingen rust nog steeds een soort taboe op homoseksualiteit. En homofobe spreekkoren zijn voor veel homo’s in het stadion – voetballers én supporters –  kwetsend. Je kijkt wel uit om dan uit de kast te komen: dan maar ongelukkig doorvoetballen. Er is nog veel verborgen leed in de sport, en vooral in het voetbal.

*) De John Blankenstein Foundation bevordert een plezierig en veilig sportklimaat voor iedereen, vooral voor homo-, biseksuelen, lesbiennes en transgenders. www.johnblankensteinfoundation.nl