Terug naar begin » panseksueel

Categorie: panseksueel

‘Ik vind ‘Elvira’ non-binair genoeg’

Elvira (16) woont op de Veluwe
(panseksueel en non-binair, voornaamwoorden die/hen)

 

Elvira zit in 4 havo.
‘M’n ouders weten vooral dat ik op vrouwen val, en dat vinden ze niet erg. Verder vinden ze het allemaal best ingewikkeld. Op dit moment heb ik een vriend, dus dat is best verwarrend voor ze. Maar ze zijn wel heel accepterend. Ik heb twee ooms die gay zijn en dat vinden ze ook prima. Dat is heel fijn.’

‘Ik was 11 toen ik over m’n gender ging twijfelen, maar ik kon daar toen nog geen label op plakken. Op m’n 12e gingen m’n gedachten vooral over m’n seksualiteit. Ik mocht van mezelf niet gay zijn, dus dat heb ik tot m’n 15e voor mezelf gehouden; gewoon niet aan gedacht. Toen dacht ik: fuck it, ik hou ook gewoon van vrouwen en heb ik het aan mensen verteld. Het boeide eigenlijk niemand, gelukkig. Sinds een half jaar ben ik erachter dat ik non-binair ben. Maar ik wil geen andere naam. Ik vind Elvira prima, en non-binair genoeg.’

‘Ik ben panseksueel, wat betekent dat ik op iedereen kan vallen, ongeacht welk geslacht diegene heeft. Ik word verliefd op een persoonlijkheid en niet op een gender. Ik was best bang voor wat m’n vrienden daarvan zouden vinden. Had in m’n hoofd dat ik perfect moest zijn, maar toen ik het vertelde was het helemaal geen issue. Ik kon gewoon doen waar ik blij van word, dat is heel fijn.’
‘Mijn ouders weten pas sinds vorig jaar dat ik panseksueel ben. Na de allereerste keer dat ik bij Village People ben geweest heb ik ze het meteen verteld. Ze zeiden: ‘oke’. Was helemaal geen ding eigenlijk. Mijn bij geboorte als meisje aangemerkte ‘zus’, Sky, is genderfluïde, dus m’n ouders zijn wel wat gewend. Ze snappen het allemaal niet helemaal
maar ze doen wel hun best.’

‘Ik voel me veilig, ben heel gelukkig en blij dat ik mag zijn wie ik ben. Ik heb geluk dat ik in Nederland leef. Mezelf zijn en dat andere mensen zich niet bemoeien met mijn gender, dat is voor mij vrijheid van gender. Ze hoeven niet te weten wat er in m’n broek zit; iedereen mag zijn wie die wil zijn.’

Foto: Carla Kogelman, ‘Freedom of gender’.
Tekst: Mariëtte Raap | De Schrijffabriek

‘Ik kan niet gelukkiger zijn dan ik nu ben met mezelf’

Aden Klappe (20) uit ’t Harde:

‘Ik ben transgender en panseksueel/queer. Als kind ben ik door m’n ouders erg vrij gelaten in hoe ik mij kleedde en gedroeg. Ik had als klein ‘meisje’ kort haar en droeg vaak unisekse kleding. Ik speelde met iedereen en was vrij om mezelf te zijn. In de puberteit begon mijn lichaam te veranderen en daarbij ook mijn mentale gezondheid. Ik begon mij steeds vervelender te voelen en in mijn lichaam voelde ik mij ook niet op mijn gemak. Ik wist niet wat er aan de hand was en begon me steeds meer en meer terug te trekken. Rond mijn 14e kwam ik uit als lesbisch, omdat lesbiennes qua stereotype vaak wat masculien zijn. Ik begon mannenkleren te dragen en daar voelde ik me wel al wat beter in. Toch miste er nog wat en voelde ik mij nog steeds best ‘kut’.
Op mijn 15e, 16e kwam ik transgenders tegen op YouTube. Toen ging er een wereld voor me open. Er waren mensen op mijn scherm die zich precies zo voelden als ik mij voelde. Helaas was dit nog niet het moment voor mij om uit de kast te komen. Veel transgenders die ik online zag hadden mentaal veel problemen. Ze waren bijvoorbeeld depressief. Ik wilde er niet aan geloven dat ik ook zoiets kon hebben, dus ik kon niet trans zijn. Op mijn 17e moest ik er toch echt aan toegeven, want ik kon niet langer zo in mijn lichaam doorgaan. Ik ben er toen voor uitgekomen naar mijn vrienden en naar mijn familie. Heel snel daarna ben ik met m’n moeder naar de huisarts gegaan. Nu ben ik 20 en zit ik al een jaar in transitie, bijna 8 maanden aan de hormonen en mijn eerste operatie gaat aankomende maanden ergens plaatsvinden. Jezelf accepteren blijkt soms lastiger dan je verwacht, maar ik kan niet gelukkiger zijn dan ik nu ben met mezelf!’

 

Het verkleden als vrouw werd misschien wel normaler gevonden dan homoseksualiteit

Kars Karssen (Lola Vintage) (57) uit Harderwijk

‘Ik heb nooit een coming out gehad. Niemand heeft mij ook ooit wat gevraagd en ik heb het nooit iemand gezegd. Toen m’n vader doodging, zei m’n moeder: ‘Nu ben je helemaal vrij en kun je jezelf zijn’. M’n moeder zat vroeger altijd al jurken voor me te naaien. Zei ze tegen m’n vader: ‘Ach die jongens hebben een feestje’. Het verkleden als vrouw werd misschien wel normaler gevonden dan homoseksualiteit. Ook in de pubertijd, op school, op feestjes in de garage met vriendjes speelde het helemaal niet. Wel leidde ik een dubbelleven. Ik was vanaf mn 13e al seksueel actief met mannen. In de kunstenaarsscene in Amsterdam heb ik m’n seksualiteit ontdekt, heel geleidelijk. Maar ik ben pas als homoseksueel gaan leven toen ik een jaar of 18 was. Dat was voor die tijd best wel vroeg. Had geen behoefte om het thuis te vertellen. Het enige dat mijn vader er ooit over gezegd heeft was toen ik een keer naar de iT ging. Toen zei hij: ‘Ik hoop dat je door je levenswandel -het waren de jaren ’80 met drugs, verkeerde seks en gays- niet eerder doodgaat dan ik’. Eigenlijk weet ik nog steeds niet precies wat ik ben. Ik houd van mensen. Vergelijk mij maar met een filterzakje waar een lekker bakje koffie uitkomt. Ik doe gewoon wat ik leuk vind.’

Kars is in 2022 overleden. Een groot gemis voor de lhbtiq-gemeenschap in Harderwijk.

Dit verhaal komt uit het Boekje ‘Out & Proud op de Veluwe’, gemaakt door Village People ter gelegenheid van Coming Out dag 2020.
Foto: Karin Huijzendveld.

Mensen snappen niet dat je als biseksuele vrouw ook een vriendje kunt hebben

Hey guys, Ik ben Sarita, ook wel Sar. Ik ben 19 jaar en ik ben biseksueel. En dit weet ik al sinds ik een jaar of 11 ben. Ik voelde me anders. Terwijl de rest van de girls in mijn klas giechelde over wie de knapste jongens waren in m’n klas, vroeg ik me af wat er nu precies knap was aan de jongens.

Ik hield totaal niet van jurkjes, rokjes, of de kleur roze. Maar toch wilde ik ze dragen. Waarom? Op het moment dat ik wist dat ik op meisjes viel, mocht niemand dat weten. Ik ging me zo girly mogelijk kleden. Dat ging er door m’n hoofd. Ik maakte ruzie met mijn ouders, omdat ik eerste instantie geen jurkjes en rokjes aan mocht naar school. Ik moest er straight uit zien. Totdat ik op een zekere hoogte zat dat ik niet meer wist of ik wel bi was.

Ik had een tijdje totaal geen aantrekkingskracht tot jongens. Was ik gay? Met die gedachten heb ik een jaar tot anderhalf jaar gelopen. Uiteindelijk wist ik zeker dat ik bi was. Maar mijn familie mocht het niet weten. We hadden al geen fantastische band, wat als ze me het huis uit zetten? Ik wist niet hoe ze gingen reageren.

Nu, ruim 3,5 jaar later, heb ik het mijn familie verteld. Mijn ouders waren super-supportive. Mijn band met mijn ouders is beter dan ooit tevoren. Eindelijk kon ik me kleden zoals ik me voelde. Een beetje als het welbekende stud. Maar dan geen lesbian stud. Sommige familieleden vonden het raar, want ik zit (toen) 2 jaar in een relatie, dan kun je toch niet ook op meisjes vallen. Dat is dus het dingetje met biseksueel zijn. Mensen snappen niet dat je ook biseksueel kunt zijn en een vriendje kunt hebben. Soms wordt er gezegd dat ik naar de hel ga, omdat ik ook op meisjes val. Maar dat interesseert mij niet. Ik ben Sarita, ik ben biseksueel en mijn pronouses zijn she/her. En daar ben ik trots op! 🏳️‍🌈

Love is love. Maar heb ook zeker liefde voor jezelf

Mijn naam is Prescilla/Cil en ik ben 19 jaar.
Ik identificeer mijzelf als Non-Binair en ik ben Panseksueel.
Vroeger snapte ik homofobie nooit. Ik heb altijd gezegt: “Als jij een meisje mag kussen, waarom ik dan niet?” ik snapte niet hoe mensen van zo’n prachtig liefdesverhaal kon walgen. Dat ze er zo hatelijk over kunnen zijn. Nu nog steeds, ik begrijp het niet: love is love.
Al van kleins af aan, wist ik al dat ik anders was. Ik droeg graag “jongenskleren’ en dan weer “meisjeskleren”. Alleen bij mij kwam er altijd een soort error. Mij maakte niet uit wie wat ik droeg. Kleren hadden helemaal geen gender.
Ik kon het alleen geen plekje geven en dat gaf mij een gigantische knoop in mijn maag. Met een grote vraagteken bij de vraag: “Wie ben ik?”
Die vraag heeft (bijna) iedereen wel eens een keer gehad. Alleen bij mij was het een knagende bonzende vraag. Tot hedens aan toe zit ik in strijd met mijzelf. Een strijd om wie ik ben en wie ik wil zijn. Op dit moment weet ik 1 ding zeker: ik ben geen vrouw.
Toen ik 10 jaar was, begon bij mij de pubertijd. Die begon toen mijn borsten begonnen te groeien. Ik voelde me heel naar. Alsof ik de kleren van een vreemde droeg, die ik niet uit kon trekken. Ik voelde me mismaakt. Ik was niet thuis in mijn eigen huid. En dat gevoel voedde mijn depressie die toen licht ontwikkeld was.
Panseksueel. Een van de vele niet begrepen seksualiteiten.
“Wat heb je liever koekenpan of steelpan?”
“Ahahahah je valt op pannen ja? Is weer iets anders dan een pot.”
Dit zijn 2 opmerkingen die maar weer bewijzen dat mensen van niets weten.
Panseksueel komt van het Griekse “pan” wat staat voor alles. Er is aantrekking voor alle genderidentiteiten: man, vrouw, genderfluid, non-binair, trans en iedereen die binnen en buiten deze lijnen vallen.
Mijn seksualiteit is nog niet helemaal vastgesteld. Voor nu is het panseksueel, maar ergens zit het niet helemaal lekker. Ik kan ook sapioseksueel zijn. Dan is het de intelligentie en karakter het gene wat mij aantrekt ongeacht genderidentiteit. Uiterlijk doet er niet toe. En zo voel ik me ook echt, maar eerst goed nadenken en vooral de tijd gunnen om erachter te komen.
Coming out was voor mij niet geheel soepel maar ik mag ook zeker niet klagen. Mijn familie (stiefvader en moeder) waren nooit tegen homoseksualiteit, maar ze konden het ook niet laten om grappen te maken. Ik kwam uit naar mijn ouders als biseksueel, want die term kennen ze. Mijn ouders luisterden altijd maar voor een kwart. Nadat ik ze het verteld heb ontstond er een grote en fysieke ruzie. Later zeiden ze dat het was om het meisje met wie ik toen was, maar hun ogen spraken boekdelen. Mijn moeder zei nog: “Natuurlijk maakt het mij niet uit, ik werk toch bij twee vrouwen die lesbisch zijn.”
Het is anders als het in je familie is…
Ik heb ze toen niet verteld hoe ik mij voelde over mijn lichaam en mijn gender.
Mijn roepnaam is Prescilla, maar het voelt alsof ik de naam leen van iemand anders. Ikzelf zou graag mijn naam officieel willen veranderen naar Cil. En mijn pronouns zijn they/them. Voor het nederlands zijn er geen duidelijke non binaire pronouns. Alleen hen/hun, die/diens. Klinkt niet lekker, maar ik ga akkoord met die/diens.
Uit de kast komen voor m’n vrienden was gemakkelijk. Ze respecteren me, houden van me en denken mee. Het lastigste van alles, is mijn vriend. Hij weet alles, dat ik panseksueel, ben (of iets anders) en dat ik mijzelf identificeer als non binair. Helaas werkt het zo in zijn hoofd: Ik zie borsten en de rondingen, ik zie een vrouw. Ik ben verliefd op die vrouw en bij vrouw hoort zij/haar. Ik heb het erbij gelaten, omdat ik niet weet hoe ik het anders aan moet pakken. Hij is 100% hetero. En ik ben geen vrouw. En hoe kan ik het gesprek aangaan dat ik graag een chest binder wil kopen? Zodat mijn borsten platter lijken en ik me na bijna 10 jaar misschien eindelijk in mijn vel ga voelen.
Het belangrijkste is jezelf de tijd geven en gunnen, om alles voorjezelf recht te zetten. Hoe voel jij je? Wat voel je? En voor wie? Wie ben ik?
Ik ben Cil, 19 jarige Non-Binaire Panseksueel (of sapioseksueel) en mijn pronouns zijn they/them. Het heeft ruim 10 jaar geduurt voor ik hier achter kwam en ik geeft en gun mijzelf meer tijd en rust om mijzelf verder te leren kennen met wie ik ben. Doe jij dat ook?

Love is love. Maar heb ook zeker liefde voor jezelf.

Het was lastig in het begin, maar ik kan nu echt mezelf zijn

Ik ben bijna 28 jaar en woonachtig in het mooie Ede. En dat ligt dus precies in de Biblebelt. Ik werk bij de post en bezorg elke ochtend de ochtendkrant. Ik ben een echt bezig bijtje en kan niet stil zitten. Maar als ik stil zit heeft dat met een boek te maken. Ik ben Panseksueel. Dat betekent voor mij dat ik gewoon verliefd word. Ik denk liever niet in hokjes. Ik was 16 toen ik de eerste keer gevoelens kreeg voor een vrouw maar ik ben pas op mijn 22ste uit de kast gekomen. Dat heeft te maken gehad met mijn achtergrond. Ik kom uit een christelijke omgeving. Om precies te zijn uit de Evangelische achtergrond. En panseksueel zijn was niet een onderwerp waar ik snel aan zou denken.

Tot het moment in 2012 en werd ik halsoverkop smoorverliefd op een vrouw die ik nog nooit had gezien of ontmoet. Ik sprak haar alleen via het internet. Ik heb haar uiteindelijk wel gezien en gesproken en laten we zo zeggen we hebben een fijne tijd gehad. Mijn coming out was niet de gemakkelijkste. Het was een strijd tussen het geloof en wie ik was. Die worsteling heeft best wel wat dieptepunten gehad maar nu heb ik een familie en vrienden die die strijd waard zijn geweest. Je groeit op met regels en je leeft daarvoor. In 2015 leerde ik iemand kennen die homoseksueel was en ook christen. Ik vond het vreemd. Maar hij opende voor mij een wereld die ik nodig had. Ik leerde dat ik geliefd was. Ik leerde dat ik er gewoon mocht zijn. Via hem ben ik in contact gekomen met ChristenQueer en uiteindelijk Wijdekerk. Wijdekerk is voor mij nu familie. Mijn coming out was thuis niet het gemakkelijkste maar uiteindelijk zij mijn familie dat het belangrijk was dat ik gelukkig was. Nu ben ik nog steeds gewoon Savitri. Ik ben niet super veel veranderd. Behalve dat ik niet meer wegloop voor wat ik voel. Ik durf meer mezelf te zijn.

Dat komt ook zeker door de mensen die ik heb leren kennen. Ik heb nu een fijne groep mensen leren kennen met wie je kan lachen, huilen enzo. Het voelt nu alsof ik gewoon echt mezelf kan zijn. Al was dat wel heel erg lastig in het begin. In 2019 heb ik mijn eerste bootpride gemaakt. Zat ik op de boot van de FNV. Vanaf dat moment besloot ik dat ik gewoon mag zijn wie ik ben. Dans ik met alle liefde in de straten van Utrecht. Drink ik een wijntje met mijn vrienden.

Ik val op de persoon, niet op een jongen of meisje

Ik ben Denise, 25 jaar en ik val onder de categorie ‘panseksueel’, wat inhoudt dat ik in eerste instantie op persoonlijkheid val en het me dan niet uitmaakt of het een jongen of meisje is. Wel merk ik door trauma’s uit het verleden dat een meisje/vrouw al sneller vertrouwd en veilig voelt.
Ik heb zelf gelukkig een goede ervaring met hiervoor uitkomen. Ik heb er namelijk zelf nooit moeite mee gehad en ik heb ‘uit de kast komen’ altijd de grootste onzin ooit gevonden. Andere mensen komen toch ook niet op een speciaal moment ervoor uit dat ze hetero zijn?
Hierdoor ben ik heel easy met dit onderwerp omgegaan en heb ik er geen ding van gemaakt. Ik heb het er op een gewone manier over gehad, tussen neus en lippen door, geen heftige bijkomstigheid etc.
Bij mijn eerste vriendinnetje, had ik aan mijn moeder gevraagd of ze misschien ook zou mogen meekomen met kerst, dit omdat zij anders ook alleen zou zitten. Op de dag van kerst heb ik knuffelend tegen mijn moeder gezegd, dat zij meer was dan ‘gewoon een vriendin’ en ze was alleen maar blij voor me.

En dit, gun ik dus echt iedereen. Ik hoop dat die hele term ‘uit de kast komen’ ooit geschrapt gaat worden en niet meer belangrijk is. Mocht ik ooit zelf kinderen krijgen, dan hoop ik dat ze geen moment nodig hebben om te vertellen op wie ze vallen, maar dat ze gewoon thuis kunnen komen met: mam, dit is mijn vriendje of vriendinnetje. Liefde is liefde en daar zou iedereen van mogen genieten, zonder daarvoor een verantwoording schuldig zijn.

Mijn verhaal over mijn panseksualiteit

Hallo, mijn naam is Lisa, ik ben 18 jaar en mijn seksualiteit is panseksueel.

In dit verhaal ga ik het één en ander uitleggen over hoe de ontdekkingstocht over mijn seksualiteit voor mij is gelopen.

Ik denk dat het als eerst handig is om te vermelden dat ik opgegroeid ben in een klein dorp in Friesland. Hier woonde ik tot mijn 16e. Het stereotype over Friesland is in mijn geval waar: mensen zijn niet ruimdenkend en niet echt accepterend. Dit heeft in het begin van mijn ‘reis’ grote invloed gehad op hoe ik me voelde.

Ik ben er altijd van uitgegaan dat ik hetero was. Dat was logisch en vanzelfsprekend. Ik was een jaar of 15 toen ik begon te twijfelen over mijn seksualiteit. Tegen die tijd kreeg ik gevoelens voor een internetvriendin van mij. Dit vond ik gek en ik schaamde me hiervoor. Toen ik deze gevoelens voor dit meisje had, heb ik dat nóóit met iemand gedeeld. Daar voelde ik namelijk de ruimte niet voor.

Al mijn vrienden waren destijds hetero, of gingen er net als ik vanuit dat ze hetero waren. Er was een irreële angst in mij, ik was bang om mijn vrienden te verliezen als ik ze het vertelde.

Achteraf denk ik: “Het is toch een absurde gedachte?! Als mijn vrienden mijn seksualiteit niet accepteren, wat voor vrienden zijn dat dan?”

Op het moment dat ik begon te twijfelen over mijn seksualiteit, had ik mijn eerste vriendjes al gehad. Dit maakte het voor mij destijds wat ingewikkelder. Ik had natuurlijk al relaties met jongens gehad, wie gaat mij ooit geloven als mijn seksualiteit niet hetero blijkt te zijn?

Achteraf kijk ik terug op deze gedachtegang en denk ik: “Lieverd!! Als jij je biseksueel voelt maakt het helemaal niet uit met wie je thuiskomt. Als jij dit voelt, is dat valide. Ongeacht hoe de ‘uitvoering’ eruit ziet.” (Ik kende de term panseksueel tegen die tijd nog niet, vandaar dat ik hier de term biseksueel gebruik)

Dat wil ik ook graag met mensen delen. Er is geen regel hoe biseksualiteit eruitziet. Je kunt je 80% tot vrouwen aangetrokken voelen en 20% naar mannen. Dan ben je nog steeds biseksueel, dat hoeft niet 50/50 te zijn.

Eén jaar later studeerde ik af van het VMBO en ging mijn moeder verhuizen naar Deventer. Het was voor mij tijd om een passende MBO-opleiding te vinden. De opleiding die ik koos zat in Zwolle. Ik ging bij mijn moeder in Deventer wonen, met het idee: “Hier zit ik niet meer vast aan de narrow-minded mensen. Wellicht voel ik in Deventer meer de ruimte om mezelf te ontplooien.”

Dit klopte! Ik leerde mensen in Utrecht kennen en ging met hen naar PANN. Dit is een gay-feest dat georganiseerd wordt in verschillende steden en waar iedereen welkom is. Ik ging ernaartoe in Tivoli, Utrecht. Ik stond versteld van de acceptatie en de openheid.

Ook stond ik er versteld van dat er geen ongewenste seksuele interactie was. Bijvoorbeeld: in de stamkroeg om de hoek in het dorp, krijg je als vrouwelijk persoon nog best wel wat ongevraagde seksuele opmerkingen naar je hoofd geslingerd. Of je wordt ongevraagd in je kont geknepen. Dat soort ongure praktijken waardoor ik mij niet veilig voelde tijdens het uitgaan, was totaal niet aan de orde bij PANN. Dat vond ik heerlijk en bevrijdend. Ik had meer lol dan ooit tijdens het uitgaan.

In deze periode kwam ik erachter dat ik panseksueel ben. Het gaat mij niet persé om het uiterlijk van het persoon. Ik val namelijk eerst voor de persoonlijkheid, dan word ik verliefd op de uiterlijke kenmerken van een persoon. Gender speelt geen rol in de gevoelens die ik krijg voor een ander.

Toen ik Friesland woonde was ik me er niet van bewust dat gender in zóveel verschillende vormen komt, dus dacht ik dat ik biseksueel was.

(Biseksueel zegt eigenlijk: ik kan zowel op mannen als op vrouwen vallen. Hiermee sluit het dus eigenlijk andere genders uit. Ik voel mij niet zo, dus paste ik beter in het hokje ‘panseksueel’.)

Eén jaar later was ik ondertussen comfortabel met mijn seksualiteit en leerde ik ‘soortgenoten’ kennen in Zwolle. Ik kreeg een hele vriendengroep om mij heen van allerlei queer-mensen. Ik voelde me thuis en geaccepteerd.

De eerste persoon naar wie ik uitte dat ik panseksueel ben, is mijn nichtje. Zij woont in Utrecht en door en met haar ben ik ook voor het eerst naar PANN geweest. Haar vriendengroep bestond uit veel queer-mensen. Ik kon mijzelf zijn bij hen.
Daarnaast ben ik weinig écht uit de kast gekomen. Mensen om mij heen gaan met mij om voor míj. Niet voor mijn seksualiteit. Als het bij mensen ter sprake komt, spreek ik me eerlijk uit over mijn seksualiteit. Soms krijg ik rare blikken. Maar ik weet dat dat niet mijn probleem is.

Bij mijn moeder was het anders. Toen ik nog in Deventer woonde, zat ik eens met haar in de auto. Ik had toen net Tinder gedownload en had ‘m ook op ‘meiden’ gezet, zodat ik niet enkel mannen voorbij zag komen. Ik kan me nog herinneren dat dit voor mij een grote stap was.

Maar goed, ik zat dus in de auto en ik dacht: ‘Ja, ik ga het gewoon zeggen.’ Dus ik zij: “Ehhm, mama…? Ik ehh, ben via Tinder ook op meiden aan het swipen…” Ze reageerde hier nauwelijks op. Ze vond het niet raar of gek. Ze zei: “Je weet dat je zus ook biseksueel is, toch?” Dat was het, daar bleef het bij.

Ik heb mijn moeder volgens mij nooit echt verteld dat ik panseksueel ben, het kan zijn dat ik het ooit tussen neus en lippen door heb verteld, maar ik heb het gevoel dat het er niet écht toe doet.

September 2020 dacht ik: “Verrek! Mijn vader denkt nog steeds dat ik hetero ben.” Ik beantwoordde een aantal vragen in een interview over mijn seksualiteit. Naar aanleiding van het interview heb ik mijn vader verteld over mijn seksualiteit. Hij vond het allemaal best gek. Dat maakte mij niet uit. Dit is nou eenmaal hoe het is, daar heeft hij maar mee te doen.

Wil je ook meeschrijven of je ervaring delen?

Mijn coming out als panseksueel/biseksueel

Coming out over seksualiteit panseksueel/biseskueel

Evie:

Het was 2016 en ik vond een meid leuk.

Drama, natuurlijk want ik dacht dat ik hetero was. Ook had ik een vriendje maar dat was snel geklaard omdat ik me schuldig voelde.
Dus als dertienjarige keek ik lesbische short films op youtube en deed “ben ik gay?” Testjes want natuurlijk doe je dat als je die leeftijd hebt. Uiteindelijk ben ik erachtergekomen dat ik biseksueel of panseksueel ben.

Fast forward naar een paar maanden later en na al die angsty lesbische liedjes en documentaires had ik de moed bij elkaar geraapt en heb ik het vervolgens aan wat vrienden en familie verteld.
Allemaal heel saai en positief, dus dat was fijn. Op gegeven moment stopte ik met uit de kast komen omdat het me niet meer zo boeide en dacht: ‘Ach, als ik ooit met een meid binnenloop vatten ze m ook wel toch?’

Nadat ik uit de kast was gekomen, kwam tweederde van m’n vriendengroep ook uit de kast, dus dat was feest. Maar omdat ik 13 was en ik op de middelbare zat met irritante jongetjes moeten er natuurlijk altijd vervelende reacties zijn.

Ik had de meid die ik leuk vond verteld dat ik bi was en een crush op haar had. Jammer genoeg was ik totaal vergeten dat haar vriendengroep vol zat met die irritante jongetjes, en liep ik dus de volgende dag de trap af met een vriendin van me. Zij vertelde me dat “Iemand zei dat als hij je moeder zou zijn, hij niet meer van je zou houden” en “De ander zei dat hij het vies vond” en zo ging ze verder.

Ik dacht dat mijn “geheim” veilig was bij mijn “crush” maar haar hele vriendengroep wist het na die week en de rest van de school ook.
Dit zat me heel erg dwars, en ik heb een paar keer een discussie met die jongens gehad, maar luisteren doen ze niet. Ze luisterden om te reageren, maar niet om mij te begrijpen, of proberen te begrijpen.

De jongens die achter mijn rug om praten heb ik nooit geconfronteerd over wat ze hadden gezegd over mij. Tot ik vorig jaar een publieke insta story postte met het gehele verhaal zoals hierboven, en zette er toen bij:
“K**ll en T*** en alle anderen die achter mijn rug om praatte, doe het de volgende keer in m’n gezicht”.
Met natuurlijk m’n middelvinger erbij 😉

Moral of the story, na mijn coming out durfden veel vrienden uit mijn groep uit de kast te komen en dat was het allemaal wel waard.
En vergeet niet, als iemand je toevertrouwt met iets persoonlijks zoals dit, houd dan je mond. Mijn “coming out” was voor mij gedaan en had niet zo moeten gebeuren.
Vertel het aan mensen die je vertrouwt, zoals je ouders, broers of zussen, beste vrienden, je lesbische docent (lol dat was meer m’n guidance chancellor aan het einde van dat jaar maar oke) want geloof me, het gewicht valt van je schouders af en je zult weer kunnen ademen.

Je bent valid & loved, don’t forget it.

Wil je ook meeschrijven of je ervaring delen?