(Anoniem)

Ik weet zelf al mijn hele leven dat ik meer voel voor vrouwen dan voor mannen. Omdat mijn moeder daar altijd heel negatief op reageerde, heb ik jarenlang heel hard mijn best gedaan om te doen alsof ik hetero was. Ik heb mezelf ervan proberen te overtuigen dat ik verliefd was op een jongen uit mijn klas, ik was toen 16. Toen hij zei dat hij niet hetzelfde voelde, was ik alleen maar opgelucht.

Pas toen ik ging studeren en ik meer vrijheid voelde, kon ik mijn echte gevoelens meer toelaten. Ik raakte bevriend met een meisje op mijn studie en ik merkte dat ik ging nadenken hoe het zou zijn als ik haar mocht zoenen bijvoorbeeld.
Daarna heeft het nog twee jaar geduurd voordat ik voor het eerst gezoend heb met een vrouw. Op mijn 20e kreeg ik mijn eerste relatie met een vrouw. Ik nam haar mee naar mijn ouders en mijn moeder moest huilen, want ze had zo graag gewild dat haar dochter ‘normaal’ was. Gelukkig heb ik me hier niet door laten leiden.

Dit bleek niet de juiste relatie, het was een heel moeilijk persoon.

Maar nu, bijna 5 jaar later, heb ik de ware ontmoet. De allerleukste vrouw van de wereld voor mij. We gaan volgend jaar trouwen en met haar wil ik een gezin stichten.

Mijn moeder is ook een beetje bijgedraaid. Ze had nog steeds liever gehad dat ik “normaal” was, maar ze ziet dat S., mijn vriendin, voor mij goed is.