Aty van Nes (78) uit Ermelo

‘Pas op m’n 60e sprak ik er voor het eerst met iemand over en kon ik dat deel van mezelf accepteren. Ik was met een goede vriendin en haar partner op vakantie in Afrika toen ik op een avond tegen haar zei: ‘Ik wil met je praten, en misschien wil je daarna wel nooit meer met mij praten…’. Ze reageerde positief en zei: ‘Jij gaat als een nieuwe Aty terug naar Nederland’. Ik heb vervolgens jaren nagedacht over hoe ik het zo lang zwijgend heb volgehouden. Daar kom ik nu langzaam achter. Ik heb m’n hele leven ongelooflijk hard achter iedereen aangerend, was de oudste van zes kinderen. Altijd klaargestaan en iedereen geholpen. Nu kunnen ze het allemaal zelf en ben ik ineens alleen. Ik heb nooit tijd en ruimte gehad voor een partner, dus ik miste het ook niet. Het kon, mocht én hoorde ook niet. Ik kom uit een gereformeerd, Amsterdams nest waarin hetero de gewoonte is. Als ik eens een vrouw aardig vond, dan ging ik er niet meer heen. Hoewel ik sociologische vakken heb gegeven in het mbo-onderwijs, waarin ik ook over lhbti lesgaf, bestempelde ik mezelf totaal niet als lesbisch. Ik heb het m’n ouders nooit kunnen vertellen, die waren al overleden. M’n broers en zussen reageerden verschillend, maar wel positief. Mijn schoonzusje zei: ‘Ik vind het prima, als je maar blijft wie je bent en niet verandert.’

Dit verhaal komt uit het Boekje ‘Out & Proud op de Veluwe’, gemaakt door Village People ter gelegenheid van Coming Out dag 2020.
Foto: Karin Huijzendveld.