‘Ik kan nu mezelf zijn, zonder onderdrukking van cultuur, politiek en religie’

Nour (30) komt uit Syrië, woont 6 jaar in Harderwijk

(panseksueel, non-binair, alle voornaamwoorden)

 

 

‘Ik houd eigenlijk helemaal niet van labels. Ik voel me non-binair, niet man en niet vrouw. Al op m’n 13e wist ik al dat ik niet straight was. Daar schrok ik van. Voordat ik mijn ex tegenkwam dacht ik altijd dat ik lesbisch was. Viel meer op meisjes en ging veel met vrouwen om. Maar m’n eerste relatie die een paar jaar duurde, was met een man. Hij is inmiddels mijn ex-man en was ook panseksueel.’

‘We zijn voor de islam getrouwd en dat was vooral voor mijn familie belangrijk. Ik was toen 23 jaar. Het was in die tijd heel onrustig in Syrië en het land was in oorlog. Mijn ex en ik werkten vanuit de universiteit in Aleppo in de oppositie. We organiseerden demonstraties en maakten een magazine tegen de regering. En we kwamen op voor de rechten voor vrouwen en lhbtiq’ers. Tot ik op een dag werd opgepakt. Het was daarna niet veilig meer voor me en daarom vluchtten we naar Turkije. Maar ik kon daar m’n studie niet afmaken, dus gingen we in 2016 naar Nederland, zodat ik mijn master kon halen. Hoewel weggaan uit Syrie een heel grote stap voor me was, betekende het ook dat ik me écht kon focussen op gender en feminisme. Dat was essentieel voor me. Opgroeien in zo’n conservatieve cultuur met strenge regels, maakte dat ik m’n rechten terug wilde krijgen.’

‘Mijn ouders, broer en zussen weten -nu nog steeds- helemaal niks van mijn panseksueel en non-binair zijn. Dat kan niet in Syrië. Lhbtiq bestaat daar niet denken mensen. Het mag ook absoluut niet van de Islam dus niemand is uit de kast. Via de stichting waar ik voor werkte, kende ik wel wat lhbtiq’ers, maar het was echt niet open. Mijn ouders weten dat ik opkom voor mensenrechten, maar dat is het wel.’

‘In freedom of gender kan ik alles zijn: mannelijk én vrouwelijk, zonder dat de maatschappij dat raar vindt of daarover oordeelt. De lhbtiq is mijn gekozen family en ik heb de goedkeuring van mijn biologische familie daarin niet nodig. Ik ben blij dat ik nu uit de kast ben. Ik kan trots zijn en mezelf zijn zonder onderdrukking van traditie, cultuur, politiek of religie.’

Meer Verhaal voor jou

Ik kon er niet meer tegen om het verborgen te houden

Dagmar Reinink (39) uit Harderwijk Dagmar is van beroep houthakster en kwam op haar 20e van Lelystad naar het blindeninstituut in Ermelo. ‘Op m’n 22e verhuisde ik naar Harderwijk. Toen realiseerde ik me voor het eerst dat ik me meer meisje dan jongen...

Lees hier meer

‘Respect voor elkaar is echt het allerbelangrijkste voor een veilig sportklimaat’

Aleid Hekstra is vertrouwenscontactpersoon bij De Woelwaters in Harderwijk 'De Harderwijker Zwem- & Polo Club ‘De Woelwaters’ wil een vereniging zijn waarbij iedereen zich veilig voelt om zijn/haar/hun favoriete sport te beoefenen. We proberen respectvol met elkaar om te gaan...

Lees hier meer

‘Ik weet niet of mijn familie ook blij met me is als ik het vertel’

XXXXX Quin (14) komt uit Harderwijk (non-binair, voornaamwoorden die/hun/hen)   ‘Ik ben bij m’n geboorte als meisje aangemerkt en weet sinds anderhalf jaar over mezelf dat ik non-binair ben. Ik ben ook jongen. Ik ben eigenlijk allebei. Dat vind ik...

Lees hier meer