Hey guys, Ik ben Sarita, ook wel Sar. Ik ben 19 jaar en ik ben biseksueel. En dit weet ik al sinds ik een jaar of 11 ben. Ik voelde me anders. Terwijl de rest van de girls in mijn klas giechelde over wie de knapste jongens waren in m’n klas, vroeg ik me af wat er nu precies knap was aan de jongens.

Ik hield totaal niet van jurkjes, rokjes, of de kleur roze. Maar toch wilde ik ze dragen. Waarom? Op het moment dat ik wist dat ik op meisjes viel, mocht niemand dat weten. Ik ging me zo girly mogelijk kleden. Dat ging er door m’n hoofd. Ik maakte ruzie met mijn ouders, omdat ik eerste instantie geen jurkjes en rokjes aan mocht naar school. Ik moest er straight uit zien. Totdat ik op een zekere hoogte zat dat ik niet meer wist of ik wel bi was.

Ik had een tijdje totaal geen aantrekkingskracht tot jongens. Was ik gay? Met die gedachten heb ik een jaar tot anderhalf jaar gelopen. Uiteindelijk wist ik zeker dat ik bi was. Maar mijn familie mocht het niet weten. We hadden al geen fantastische band, wat als ze me het huis uit zetten? Ik wist niet hoe ze gingen reageren.

Nu, ruim 3,5 jaar later, heb ik het mijn familie verteld. Mijn ouders waren super-supportive. Mijn band met mijn ouders is beter dan ooit tevoren. Eindelijk kon ik me kleden zoals ik me voelde. Een beetje als het welbekende stud. Maar dan geen lesbian stud. Sommige familieleden vonden het raar, want ik zit (toen) 2 jaar in een relatie, dan kun je toch niet ook op meisjes vallen. Dat is dus het dingetje met biseksueel zijn. Mensen snappen niet dat je ook biseksueel kunt zijn en een vriendje kunt hebben. Soms wordt er gezegd dat ik naar de hel ga, omdat ik ook op meisjes val. Maar dat interesseert mij niet. Ik ben Sarita, ik ben biseksueel en mijn pronouses zijn she/her. En daar ben ik trots op! 🏳️‍🌈