Renee (20) komt uit Zwolle
(non-binair, voornaamwoorden die/diens, hen/hun en hij/hem)

‘Op m’n 14e werd ik voor het eerst niet verliefd op een jongen en werd ik me bewust van m’n queer identiteit, wat je ook terugziet in mijn karakter. Pas later werd ik wat comfortabeler in wat ik toen biseksualiteit en nu panseksueel noem.’

‘Hoe comfortabeler ik werd in mijn seksualiteit, hoe relaxter ik ook in m’n genderidentiteit werd. Op m’n 17e vermoedde ik dat m’n gender niet normatief was. Ik kwam met 18 jaar hierover uit de kast bij m’n ouders. Destijds was ik wel al uit de kast als panseksueel en polyamoreus bij mijn moeder, maar bij mijn vader nog niet.’
‘Toen ik hem dat allemaal tegelijk probeerde te vertellen, overweldigde dat hem nogal. Het was best moeilijk voor hem en hij reageerde nogal verward. Dus deed ik dat stukje bij beetje. Eerst zei ik: ‘Ik denk dat ik geen vrouw ben’. Een paar maanden later vertelde ik hem dat ik transgender ben. Nog een paar maanden later vertelde ik hem dat ik in sociale en medische transitie ging. Hetzelfde gold voor mijn panseksualiteit en mijn polyamorie. Het in kleine stapjes met hem delen voelde comfortabeler.’

‘Naast mijn genderidentiteit voelt mijn polyamoureuze kant ook verbonden aan mijn queeridentiteit. Ik ben nu samen met Simon, dit is een partner van mij. Door polyamorie deel ik mijn sociale contacten anders in. Zo ben ik intiemer met mijn vrienden en kan ik meer mensen dan alleen Simon mijn partner noemen. Dit geeft mij veel vertrouwen en vrijheid in mijn relaties.’

‘In freedom of gender kan iedereen diens eigen genderexpressie hebben, zonder dat daar een label op hoeft te liggen en zonder dat de norm, zoals nu, bijvoorbeeld man of vrouw is. Hoewel we proberen niet in hokjes te denken, geven die labels me heel veel houvast, community en bevestiging. En zichtbaarheid, maar in een utopie zou dat niet nodig zijn.’

Foto: Carla Kogelman, ‘Freedom of gender’.
Tekst: Mariëtte Raap | De Schrijffabriek