Esmee Nieuwenhuizen (1991) is voorzitter van de Technische Commissie en Clubcoach bij Volleybal Vereniging Harderwijk

‘Ik denk dat Volleybal Vereniging Harderwijk (VVH) een veilige vereniging is, waar iedereen zichzelf kan zijn. Ik ben me er wel heel erg bewust van dat dit makkelijk praten is als hetero-vrouw. Ik denk dat volleybal in het algemeen een vrij inclusieve sport is. Ik ken meerdere volleybal(st)ers uit de LHBTIQ+ gemeenschap en ik hoor eigenlijk nooit dat er vervelend op gereageerd wordt. Het volleybalpubliek dat we in de Sypel ontvangen, is vaak fanatiek, maar zelden onsportief laat staan onveilig.’

‘Binnen VVH ken ik een aantal LHBTIQ+ sporters of ex-sporters. Binnen het volleybal in het algemeen ken ik er meer. Ik heb niet het idee dat er veel over deze sporters gesproken wordt; het wordt normaal gevonden. In de ambities van VVH staat omschreven dat we een vereniging willen zijn waar iedereen zich thuis voelt. Dat betekent dat we er naar streven om voor iedereen een plek te hebben, ongeacht je seksuele voorkeur.’

‘We proberen om als vertrouwenspersonen steeds zichtbaarder te zijn. Onder het mom: ‘Waarom alleen tijdens de Coming-Outweek?’ hangt de regenboogvlag in de zaal bij alle thuiswedstrijden. Meerdere keren per seizoen is er een bijeenkomst voor trainers; deze is verplicht voor jeugdtrainers, en senioren-trainers zijn ook meer dan welkom. Dan wordt veel aandacht besteed aan het creëren van een veilig sportklimaat. Daarnaast sluiten we ieder jaar af met een enquête. Dan evalueren we het volleybalseizoen en vragen we de leden naar de zichtbaarheid van de vertrouwenspersonen en naar de veiligheid binnen het team en binnen de vereniging.’

‘Het belangrijkste wat we doen, is aanwezig zijn, observeren wat er gebeurt binnen de vereniging en er direct op handelen wanneer we iets zien dat niet door de beugel kan. Bijvoorbeeld onsportief gedrag op de tribune of pesterijen binnen een team. Gelukkig hoeven we dit niet vaak te doen.’

‘Ik denk dat het belangrijk is om het gesprek te blijven voeren. Het bestuur, de Technische Commissie en de hoofdtrainers zijn voornamelijk heteroseksuele mannen en vrouwen. We streven naar een veilige vereniging, maar weten niet hoe het is wanneer je twijfelt over je seksuele voorkeur, niet uit de kast durft te komen of je niet veilig voelt over je seksuele voorkeur. Als we het gesprek blijven voeren, kunnen we een zo’n veilig mogelijke vereniging zijn. Het ‘huiskamergevoel’ waar we naar streven, moet er voor iedereen zijn. Daarom ben ik ook heel trots op Sophie (en andere LHBTIQ+ sporters) dat zij open durft te zijn over haar voorkeur. Ik denk dat we veel van haar kunnen leren.’