XXXXX Jessie (14) woont in Ermelo
(transman, voornaamwoorden hij/hem)

Jessie zit in de 4e van tweetalig vwo.
‘Ik ben geboren als meisje, maar toen ik zes was wilde ik al een jongen zijn. Wás ik een jongen. Ik dacht dat iedereen dat op die leeftijd wel wilde. Bij het Village People jongerencafé hoorde ik voor het eerst de term transgender. Dat is nu zo’n anderhalf jaar geleden.’

‘Sindsdien denk ik er meer over na. Helemaal toen ik besloot om m’n haar af te knippen. Een vriendin zou me helpen en we bekeken samen een site waar je je foto kunt uploaden. Bij het vakje m/v moest ik m’n gender aangeven. Dat vond ik heel lastig. Sindsdien twijfel ik. Ik moet daar iets mee. Daarom ben ik ook heel blij met het jongerencafé, omdat iedereen er zichzelf kan zijn. Dat is belangrijk. Ik ben hier een jongen.’

‘Ik zou later wel hormonen willen slikken, maar m’n ouders zijn behoorlijk christelijk. Zij zeggen dat ik blij moet zijn met wat God me gegeven heeft. Aan hen heb ik dus geen steun. Ze weten ook niet dat ik een jongen ben. Alleen mijn jongste broer noemt mij Jessie. En alleen maar als we samen zijn.’ ‘Mijn ouders weten wel dat ik liever Jessie genoemd wil worden, maar ze blijven me bij m’n deadname noemen. Omdat ze dat gewend zijn zeggen ze. Ik mag gelukkig wel jongenskleding dragen. Zo kan ik toch een beetje
zijn wie ik ben.’

‘M’n oudste broer en zus en klasgenoten weten van niets. Dat vind ik best moeilijk. Het houdt me ook veel bezig, want ik weet niet hoe ik dat ooit moet gaan doen. De meesten uit m’n klas zullen er wel oké mee zijn, maar er zijn ook een paar jongens die vorig jaar op paarse vrijdag regenboogvlaggen kapotscheurden en in zwarte kleding kwamen. Ik wil ècht niet dat zij het weten. Gelukkig heb ik heel veel steun aan m’n queer vrienden. Ze zijn allemaal iets uit de lhbtiq-letters en zijn queer. Ik ben wel blij met wie ik ben en als ik samen met hen ben voel ik dat extra goed.’

Foto: Carla Kogelman, ‘Freedom of gender’.
Tekst: Mariëtte Raap | De Schrijffabriek