Ik ben in de biblebelt opgegroeid, in een reformatorisch gezin. Ik heb ook altijd op een reformatorische school gezeten waar elke dag gebeden, gezongen en uit de bijbel werd gelezen. Thuis, op school en in de kerk werd mij geleerd dat homoseksualiteit een zonde is. Ik wist niet anders, iedereen in mijn omgeving was het er mee eens. Je mag en kan homoseksueel zijn, maar dit mag je niet praktiseren.

Toen ik 14 was ging het niet goed met mij en werd ik opgenomen in een jeugdkliniek. Ik kwam in een compleet andere omgeving terecht, met anders denkende mensen. Ook werd ik voor het eerst een beetje verliefd op een meisje. Toen ik 15 was hoopte ik stiekem dat ik biseksueel was, zodat er nog een kans was dat ik een vriend kreeg, aangezien dat wel geaccepteerd werd. Al heb ik nooit interesse gehad in jongens. Maar vriendinnetjes zijn bij mijn ouders thuis niet welkom, dat wist ik maar al te goed.

Toen ik 17 was, heb ik mijn ouders verteld dat ik op vrouwen val. Ze reageerde er toen vrij neutraal op, aangezien het voor hun niet zo aan de orde was omdat ik toch geen vriendinnetje had. Toen ik twee jaar later daadwerkelijk een vriendinnetje had hebben ze daar erg vervelend op gereageerd. Ze mocht niet bij mijn ouders thuis komen, ze zouden nooit op onze bruiloft komen en haar kinderen zouden nooit hun kleinkinderen zijn. Ik heb mijn ouders daarna lang niet meer gesproken. Ondanks dat het nu uit is met mijn toemalige vriendin, is het contact nogsteeds minimaal.