,,Nou en of, het was een hele happening! En die krant hebben we altijd bewaard als souvenir aan die dag. Aanvankelijk zouden we gewoon in de trouwzaal trouwen, maar er kwam zoveel volk op af – ook veel mensen die we totaal niet kenden – dat we moesten uitwijken naar de raadszaal. Daar hebben we elkaar het jawoord gegeven.”
,,Omdat 7 mei een speciale dag voor ons is. Op die dag in 1983 ontmoette ik Lammert in de nogal saaie homobar De Schouw in Apeldoorn, waar we toen woonden. Eigenlijk wilde ik gaan stappen in Arnhem, maar het regende pijpenstelen…. Lammert was de enige aanwezige, dus knoopte ik een gesprekje met hem aan. Het was liefde op het eerste gezicht en sindsdien zijn we onafscheidelijk.’’
Was er een officieel aanzoek?
,,Jazeker! Lammert vroeg mij tijdens de jaarwisseling op 1 januari. Best handig, want de champagne was al geopend! Ha, ha!’’
Waarom trouwden jullie in Ermelo?
,,Nou ja, eigenlijk heel simpel: we woonden daar. Maar het had niet veel gescheeld of we waren in Lelystad getrouwd, waar we werkten. Maar die burgemeester daar wilde er toen een hele happening van maken en dat schoot ons in het verkeerde keelgat. Alsof promotie van de gemeente belangrijker was dan ons geluk. Toen hebben we gekozen voor Ermelo. Best saillant, want dat ligt in de biblebelt, maar de ambtenaar die wij hadden deed het hartstikke leuk.’’
Was het trouwen een diep gekoesterde wens?
,,Nee. In onze beginjaren samen was dat een ver-van-mijn-bedshow, dus dachten we er nooit over na. We waren ook al achttien jaar samen hè? Voor ons was het een cadeautje. Een bonus.’’
Toch waren jullie er als de kippen bij.
,,Klopt. Voor de hele papierwinkel was het wel handig, en we vonden het gewoon heel romantisch om te trouwen. En tenslotte gaat het om gelijkwaardigheid tussen hetero’s en homo’s. Zo van: wij zijn nu ook getrouwd, net als de buurman.’’
Jullie zijn dus al 38 jaar samen en je bent zelf inmiddels 74. Wat is er in die tijd gebeurd op het gebied van homo-acceptatie?
,,In mijn jeugd werd er gewoon niet over gesproken. Mijn ouders – die vroeg overleden – hebben het nooit geweten. In de jaren zeventig en tachtig werd het allemaal wat openlijker en gemoedelijker. Amsterdam was toen bijvoorbeeld de meest homo-vriendelijke stad ter wereld, maar die titel gaat tegenwoordig naar Barcelona. Tegenwoordig is het wat ingewikkelder. Ja, de wetgeving is verbeterd en in het algemeen is de acceptatie van homo’s toegenomen, niet in het minst dankzij al die BN’ers. Tegelijk is er ook een groeiende groep homofobe mensen, vooral vanuit de religieuze hoek. Ik zou nu bijvoorbeeld niet meer ’s avonds hand in hand door Amsterdam durven lopen. Dat is zorgelijk.’’
Hoe is het nu met jullie?
,,Goed! We wonen inmiddels niet meer op de Veluwe, maar in Zeeuws Vlaanderen waar we het prima naar onze zin hebben. Normaal vieren we onze huwelijksdag met een etentje, maar dat zit er nu even niet in helaas. Maar over vijf jaar vieren we ons zilveren jubileum. Bij leven en welzijn pakken we dan lekker uit!’’
Bron: Olger Koopman / deStentor.nl
