Floris komt erachter dat hij op jongens valt. Het is moeilijk voor hem, maar lijkt voor zijn vrienden nog moeilijker. Maar de reactie van zijn ouders slaat alles. Het duurt jaren voor hij weer overal zichzelf kan zijn.

Floris (22): “Toen ik 13 jaar was, was er een reclamespotje op televisie met een knappe man. Dat was de eerste keer dat ik door had dat ik een jongen leuk vond. Ik had wel vaker interesse in jongens, maar ik dacht altijd dat ik tegen hen op keek of hen wilde zijn. Maar met de jongen uit de reclame was het anders. Ik wilde hem niet zijn, ik wilde bij hem zijn.

Op de middelbare school werd het me compleet duidelijk: ik ben homo. Ik paste niet echt tussen de mensen van mijn klas. Omdat ik niet te veel een buitenbeentje wilde zijn deed ik vrolijk mee met de rest. In de pauze ging in bij de jongens zitten en zij hadden veel interesse in meisjes. Er was een meisje waar iedereen verliefd op was. Als zij de aula binnenliep dan keek iedereen naar haar. Ik deed mee, maar eigenlijk keek in naar de jongens om haar heen.

Hoewel het niet zo goed klikte tussen mij en mijn klasgenoten, deden ze niet per se onaardig. Ik merkte wel dat er achter mijn rug om wel over me werd gepraat. Ook over mijn geaardheid. Mede daardoor vond ik het lastig om te accepteren dat ik homo ben: ik wilde niet nog meer een buitenbeentje zijn. Daarom hield ik mezelf voor dat het wel ‘goed’ zou komen. Ik zou later een meisje vinden en met haar trouwen. Dat ik op jongens val was slechts een fase, hield ik mezelf voor.

Na een paar jaar kreeg ik een helder moment: ik val op jongens. Nou en? Daar voel ik me prettig bij en trouwen wil ik eigenlijk helemaal niet. Het heeft jaren geduurd, maar ik kon mezelf eindelijk accepteren. Mijn coming out bij vrienden was makkelijk. Ik kreeg alleen maar positieve reacties. De eerste keer dat ik het een vriendin vertelde weet ik al niet eens precies meer. Het kwam gewoon ter sprake en ik had geen gesprek voorbereid. Anderen dachten vaak al dat ik op jongens val en ze vroegen bijvoorbeeld of ik een vriendje had. Met vrienden over mijn geaardheid spreken ging makkelijk.

Mijn ouders daarentegen ging een stuk moeilijker, dat had ik nooit verwacht. Ik wist niet hoe ik het moest vertellen, dus op een dag flapte ik er in een keer uit dat ik op jongens val. Vervolgens vuurden ze vragen op me af. Het werd een ongemakkelijk en afstandelijke situatie. Ik voelde me zo slecht dat ik zei dat ik misschien wel bi was. Dan kon ik toch nog met een meisje thuiskomen, terwijl ik wist dat ik echt op jongens val. Mijn ouders wisten niet wat ze ermee moesten en er werd niet meer over gesproken. De sfeer in huis was maandenlang verpest. Pas na vijf jaar kwam het weer ter sprake. Ik had ruzie met mijn moeder om iets kleins, maar ineens gooide ik alle boosheid van de afgelopen jaren eruit: waarom werd er niet gesproken over mijn homoseksualiteit? Waarom moest ik altijd iets van mezelf verborgen houden? Mijn ouders en ik hebben en goede band, maar hier werd niet over gepraat.

Na die grote ruzie zagen mijn ouders in dat ze verkeerd waren omgegaan met mijn coming out. Het duurde toen nog wel even voordat er ook wat veranderde aan hoe ze er toen mee omgingen. Dat groeide langzaam. Inmiddels kan ik er gewoon met mijn ouders over praten. Ik heb twee vriendjes gehad en als ik vragen over liefde of relaties heb, dan kan ik dat gewoon met mijn ouders bespreken. En ik kan leuke jongens mee naar huis nemen. Zo makkelijk als ik er destijds met mijn vrienden over praatten, zo makkelijk praat ik er nu ook met mijn ouders over. Zoals het nu gaat, gaat het goed!”

Wil je ook meeschrijven of je ervaring delen?