Erica Jansen (Almelo, 1964)
woont in Harderwijk en speelde volleybal bij Nivoc ‘68 in Nieuwegein toen ze uit de kast kwam 

Toen ik uit de kast kwam was ik 32. Een teamgenoot was al uit de kast en dat heeft me wel geholpen in wat ik kon  verwachten, en dat het ‘veilig’ was. Er werd verder niet veel  aandacht aan besteed: het was een gegeven en er veranderde niets in de omgang met mij.

Wél merkte ik een verandering bij mezelf. Ik voelde me ineens duidelijk onderdeel van een minderheid, waarbij discriminatie nog vaak voorkomt. En dat je je altijd bewust bent om voor je seksuele geaardheid uit te komen, of juist niet. Hetero’s kunnen zich niet goed voorstellen dat dit telkens terugkomt als je nieuwe mensen ontmoet of een andere baan hebt. Ik heb daarom ook een sterk samenhorigheidsgevoel met andere lhbt-ers die het ook al hebben meegemaakt.

Zondags fiets ik nu met een clubje mensen – gay én hetero – in het bos op mijn MTB. Soms hebben we leuke discussies over acceptatie of genderneutrale toiletten. Sommigen vinden dat overdreven gedoe en dat dit echt te ver gaat. En dan denk ik dat er echt nog ‘werk te doen is’ op dat gebied.

Wat ik een sporter mee geef die op het punt staat uit de kast te komen? Neem eerst een teamgenoot in vertrouwen, waarvan je het idee hebt dat die er wel goed in staat. Dat geeft je inzicht in hoe er op wordt gereageerd. Vraag diegene om ruggensteun wanneer je het de anderen vertelt, zodat je er niet alleen voor staat. En blijf jezelf; vertel vanuit je gevoel, daar kan niemand iets van vinden.

Ik zou verenigingen adviseren om een vertrouwenspersoon aan te stellen, ook voor (seksueel) grensoverschrijdend gedrag. En dat deze mensen de teams bezoeken om voorlichting te geven. Ze kunnen bijvoorbeeld ook via het clubblad aandacht besteden aan regenboogsporters.