Terug naar begin » operatie

Categorie: operatie

Ik vroeg mijn ouders waarom ze het moeilijk hadden met mijn coming-out

“Toen je uit de kast kwam, vertelde je dat je ook al ingeschreven stond bij de genderkliniek. Voor ons klonk dat alsof je de week daarna meteen al grote medische ingrepen zou krijgen. Dat was wel heftig.” Ik ben non-binair, en dat betekent dat ik helaas nog vaak met onbegrip te maken krijg. Niet alleen van toevallige voorbijgangers en naamloze reageerders op het internet, maar ook van de mensen die het allerdichtst bij me staan – mijn ouders, bijvoorbeeld. In het afgelopen jaar zijn wij dichter naar elkaar toe gegroeid, maar mijn coming-out was voor ons allemaal moeilijk. Het verliep stroef.

Maar er is ook goed nieuws: het idee dat gender niet binair hoeft te zijn begint in Nederland langzaam maar zeker steeds gewoner te worden. Dat is onder andere te danken aan de groeiende bekendheid van non-binair acteur Thorn Vineyard, die in de film Anne+ een non-binair personage speelt. Samen met diens partner Mandy Woelkens schreef Thorn onlangs het boek FAQ Gender!een boek vol informatie over genderidentiteiten in al hun verschijningsvormen. Daarmee willen ze alle vragen die ze krijgen voor eens en voor altijd beantwoorden en “de gendergrijze wolken doen vervagen.”

Een perfect boek voor mijn ouders, dacht ik zo. Misschien helpt het ze om me beter te begrijpen, en leer ik op mijn beurt waar hun ongemak vandaan komt. Ik vroeg ze het te lezen, en ging op een regenachtige woensdagmiddag naar ze toe om een broodje kaas met ze te eten en het eens uitgebreid te hebben over genderrollen, wederzijds onbegrip en over wat er allemaal veranderd is sinds mijn coming-out.

Kris: Dag ouders. Hoe vonden jullie het boek?
Ma:
 Het is een fijn en compact boek, alles wordt er heel duidelijk in uitgelegd, zonder dat het me ging duizelen van alle nieuwe termen en begrippen.
Pa: Dat vond ik ook. Alleen het gedeelte over seks, dat kwam wel erg nadrukkelijk naar voren. Dat was me soms wat veel.

 

Jullie bedoelen de uitgebreide uitleg over wat voor soorten seks we kunnen hebben?
Ma:
 Ja. Ik heb over twee manieren gelezen en toen dacht ik: de rest schuif ik maar even door.

Is dat ongemakkelijk om te lezen, over seks?
Ma: 
Niet per se, maar ik dacht: laat maar zitten. Over dat gedeelte hoefde ik niet te leren, vond ik. Wat jij en je partner allemaal uitspoken hoef ik niet te weten. Dat wil jij ook niet weten over mij en je vader.

Daar heb je gelijk in. Hebben jullie ook andere nieuwe dingen geleerd uit dit boek?
Ma:
 Jawel. Ik heb geleerd dat er een heel proces aan vooraf gaat voordat iemand zegt: “hé, ik ben non-binair.” Toen jij ons liet weten dat je non-binair bent, voelde het voor ons alsof je dat zomaar ineens had besloten. Het ging voor ons in één keer van nul tot honderd, zeg maar. Daarom hebben we toen op een bepaalde manier gereageerd.

Nu snap ik dat die reactie voor jou niet zo fijn was. Jij dacht toen natuurlijk: dit is mijn lichaam en dit is wat ik voel, waarom accepteren jullie dat niet? Het is ook niet dat we het niet wilden accepteren, maar we snapten het gewoon niet.

Pa: Voor mij voelt dat ook zo. Toen je uit de kast kwam, vertelde je dat je je ook al had ingeschreven bij de genderkliniek enzo. Voor ons klonk dat alsof je de week daarna meteen al grote medische ingrepen zou krijgen. Dat was wel heftig.

Ma: Het was ook moeilijk om te vatten dat je er al een jaar mee bezig was, zonder dat ik het wist. Wij waren altijd heel close. Toen je uit de kast kwam, hebben we gevraagd of je er wel goed over had nagedacht. Nu snap ik dat die opmerking niet zo handig was.

Ik moet zeggen dat ik achteraf wel even heb zitten huilen. Als je hoort dat je kind niet meer is wie je dacht dat die was, is dat best wel wat. Inmiddels zeg ik: “ik heb een kind”, maar dat moest ik wel leren.

We maakten ons ook zorgen om je. Dat bespraken we met elkaar: wat voor problemen zullen er allemaal op diens pad komen?

 

Zouden jullie nu anders op mijn coming-out reageren?
Ma:
 Ja, zeker weten.

Pa: In het boek schrijft Mandy: je kunt je ook gewoon proberen te verplaatsen in een ander, en het niet per se proberen te begrijpen. Je hoeft niet altijd overal bewijzen voor te hebben. Als iemand zich zo voelt, dan is dat gewoon zo.

Daar ben ik het helemaal mee eens. Ik kan er nu ook echt niet meer tegen als mensen iets zeggen als: “die voornaamwoorden gebruik ik niet.” Dat vind ik een misplaatst arrogante houding.

Had ik het voor jullie makkelijker kunnen maken?
Pa:
 Het staat niet expliciet zo in het boek, maar als tip voor iemand die een coming-out plant voor familie of ouders: neem er de tijd voor. Zorg dat er tijd is om erover te praten. Want het kan op dat moment onwijs veel vragen oproepen.

Ma: Ja, dat was voor ons fijner geweest. Je meldde dat je non-binair was op het moment dat jij en je broer op het punt stonden om weg te gaan, waardoor we maar heel kort hadden om het er samen over te hebben. Zoiets is natuurlijk niet hetzelfde als meedelen dat je even een pakkie suiker gaat halen. Voor ons was de term non-binair onbekend, dat je zo kunt leven wisten we niet. Voor jongere generaties spreekt dat misschien voor zich, maar voor ons niet.

Pa: Dan bedoel ik niet dat je de kans wil krijgen om het weer uit iemands hoofd te praten, maar je wil wel een idee krijgen van hoe iemand erbij komt, en wat voor gevolgen het heeft. Dat kost tijd.

Er kwam bij mij veel schaamte kijken bij het uitzoeken van mijn genderidentiteit. Er is nog steeds veel onbegrip over en ik probeerde me dan ook zo klein mogelijk te maken. Het was heel eng om dat aan jullie te gaan vertellen.
Ma:
 Hadden we iets anders kunnen doen om je dat gevoel niet te geven?

In onze familie zijn genderrollen nogal traditioneel, ik heb me daar nooit thuis bij gevoeld. Dat pas je natuurlijk niet zomaar even aan, maar als die er niet zo waren geweest, was het wel makkelijker gegaan.
Pa:
 Wat dat betreft snap ik nu dat het voor jou een worsteling is geweest. Dat je het wel wist, maar dat je normaal wilde zijn.
Ma: “Normaal” tussen aanhalingstekens.
Pa: Precies. Dat je het daarom bleef ontkennen en in die worsteling bleef hangen. Nu ik dat begrijp, kijk ik er wel anders op terug.
Ma: In het boek zeggen Thorn en Mandy dat je een kind de keuze moet geven. Je moet een kind allebei de kanten van de samenleving willen geven. Zo was dat ergens ook wel bij ons, vroeger. Je zus was altijd echt een meisje. Maar over jouw kleding kreeg ik vaak de vraag: heeft Kris dat zelf uitgezocht? Je droeg dan bijvoorbeeld een rode broek met een oranje shirt. Het was niet per se jongenskleding, maar ik dacht wel vaak: mijn god Kris, wat heb je nu weer aan. Maar dat maakte me nooit uit. Als je dat wil, doe je dat maar lekker. Wat dat betreft is er eigenlijk niets veranderd.

Bron: Vice

Dagboek van een transgender

17 januari 2022

De weken van herstel gingen mij aardig goed af. Ik had weinig pijn en hield me goed aan de regels. Er werd goed voor me gezorgd en ik mocht eindelijk weer douchen. Na de 4 weken mag de post-operatie binder af en kon ik me wat vrijer bewegen. En natuurlijk betekende dit ook… NOOIT MEER EEN BINDER OM!!! WHOOP WHOOP!
Naast/doordat de binder af was kon ik ook eindelijk weer op mijn zij liggen. Voor de mensen die graag een mastectomie wil en je bent een buik en zij slaper, succes. Na de operatie moet je een aantal weken op je rug liggen. Ik ben een buik/ zij slaper. Ik heb heel moeilijk geslapen de weken na de operatie, doordat ik veel op mijn rug moest liggen. Gelukkig was dit eigenlijk de enige tegenvaller van de hele situatie.
Na de 6 weken moest ik foto’s sturen van mijn borstkas, zodat zij kunnen zien hoe het heelt. De dag nadat de foto’s verstuurd waren, kreeg ik een telefoontje voor de check-up. Het was een kort gesprek. De medewerker van de kliniek zei dat alles er super uitziet en dat er niks mis was, alles liep op rolletjes.  Ik mag weer alles en alles ziet er prachtig uit.

Ik ben super tevreden!

 

15 december 2021

Vandaag ga ik terug naar de kliniek. Ze gaan de sponsjes van de tepels eraf halen. Deze zaten erop, omdat de tepels compleet verwijderd en bewerkt waren en daarna als huidtransplant weer terug op de borstkas geplaatst zijn. De afspraak duurde maar 10 minuutjes, maar ik kon eindelijk het volledige resultaat zien. Natuurlijk zaten er nog wat opgedroogd bloed en wat korsten overal, maar met een beetje fantasie is hier doorheen te kijken. Het was prachtig!

 

7 december 2021

Vanochtend om 6:00 kwam de zuster langs om de drains eruit te halen. Dit voelde enorm raar, want het zijn een soort buisjes die onder je huid zitten en ze zijn aardig lang. Het deed geen pijn, maar het was heel apart. De zuster maakte ook nog wat foto’s, zodat ik zelf goed kon zien hoe het eruit zag.
Het gene wat ik hier het meest van herinner, is het moment toen de zuster de post-operatie binder open deed. Ik keek meteen naar beneden, ik kon niet langer wachten. Het was helemaal plat. Geen borsten meer, geen dysforie meer, geen haat meer. Het voelde alsof het nooit anders heeft horen zijn, wat eigenlijk ook zo is natuurlijk.

Om 8:30 waren mijn moeder en mijn partner er om mij mee terug te nemen naar huis. Thuis heb ik bijna de hele dag op de bank gelegen. Ik was erg moe en heb veel geslapen.

 

6 december 2021

Vandaag is het zover!!!!! Ik heb om 8:00 uur mijn mastectomie. Ik moet er om 7:00 uur zijn, dus lekker vroeg mijn bed uit. Mijn partner, mijn moeder en ik zitten met z’n drieën om 6:00 uur in de auto richting Bosch en Duin, waar de operatie plaats zal vinden. Bij aankomst moet ik eerst even in de wachtkamer wachten. Ik voel me niet echt zenuwachtig, wat ik raar vond, maar mij hoor je niet klagen.
Na kort gewacht te hebben, werd ik opgehaald door een verpleegkundige. Zij leidde mij naar een kamer waar ik zo’n mooi papierachtige jurkje aan moest doen, samen met de lelijkste witte sokjes die ik ooit heb gezien. Daarna werd ik naar een kamer geleid waar ik werd voorbereid op de operatie. Hier werd het infuus in mijn hand gestoken, mijn bloeddruk en mijn hartslag gemeten. Naast mij lag een man die een nieuwe heup of knie zou krijgen.
Rond 7:30 uur kwam de chirurg binnen om alle lijntjes op mijn borst te tekenen, zodat tijdens de operatie duidelijk is waar hij aan het werk moet.
Hij legde de zijkant van zijn hand op mijn borst en zei: “Zoals je kunt zien loopt hier je borstspier, zo weet ik waar ik de incisies moet maken.” Mijn antwoord hierop was: “Nou ik zie het niet, maar ik ben blij dat jij het wel ziet, want aan mij heb je straks toch niks.” Hier hebben we even om gelachen en toen moest hij zich voorbereiden voor de operatie.
Rond 7:50 werd ik de operatie kamer ingerold. Ik moest op zo’n metalen bed gaan liggen, op de post-operatie binder die ze al klaar hadden gelegd. De anesthesist maakte nog een grapje over de kleuren van mijn haar en of deze een bijwerking waren van de vaccinatie. Toen drukte hij de narcose in het infuus en viel ik gelijk weg.
Zo’n anderhalf uur later werd ik wakker, nog suffig door de narcose. Ik kreeg een ijsje voor de suikers en toen werd ik naar de kamer gerold waar ik nog een nachtje moest blijven.
In deze kamer kwamen alle mensen die op die dag een operatie hebben gehad. Naast mij lag nog een transman die ook een mastectomie heeft gekregen. En verderop lagen wat oudere mannen die een nieuwe heup of knie gekregen hebben.
Je hoort vaak verhalen dat mensen veel last hebben van de narcose en dat ze wat ziek zijn wanneer ze eruit komen, maar ik had helemaal nergens last van.
De hele dag kwamen er zusters af en aan, om eten aan te bieden of om wat medicatie te geven. Zelf mocht ik gewoon naar de wc toe lopen of even een aantal rondjes door de villa. Dit zag er heel komisch uit, omdat er na de mastectomie nog drains aan je borst hangen om overtollig bloed en vocht op te vangen. Hierdoor liep ik met twee handtasjes vol vocht en bloed door het gebouw rond. Zelf vond ik het een aardig goeie fashion statement XD.
Mijn moeder is nog even op bezoek geweest, maar verder mochten er geen bezoekers komen vanwege de Corona maatregelen.

 

11 november 2021

Vandaag had ik het telefoontje met de anesthesist. Ja, ook dit was telefonisch. Hij legde uit hoe het zat met nuchterheid en wanneer ik nog even wat moest drinken. Nu mag ik 6 uur van tevoren een klein ontbijtje, daarna mag ik niks meer hebben alleen een beetje water. 2 Uur van tevoren moet ik een flesje AA met wat paracetamol innemen, om te helpen met het helen en de pijn. Daarna mag ik helemaal niks meer.
Dit was het hele gesprek met de anesthesist. Ook weer erg onpersoonlijk, maar ook hier kan het niet anders.

 

8 november 2021

Vandaag was het kennis makingsgesprek met de chirurg die mij gaat opereren. Dit gesprek was achteraf gezien niet echt nodig. Hij stelde zich alleen maar voor en vroeg of ik nog vragen had. Daarna wilde hij weten wanneer ik de operatie had en dat was het hele gesprek.
Dat alles zo telefonisch gebeurt vind ik zelf erg onpersoonlijk en dat vind ik nog best wel jammer. Ik begrijp dat het in deze Covid situatie niet anders is, maar dat maakt het niet minder jammer.

 

25 oktober 2021

Het gesprek over de ingreep met de chirurg was een… aparte beleving om even kort door de bocht te zeggen. Hij ging erg in op hoe mijn borsten eruit zien en wat zij dan moesten doen om dat te opereren. Hij ging in op details die ik niet wilde horen. Want, om even in de herhaling te vallen, het is iets waar je vanaf wilt. Dus om te horen dat de ene een stuk groter is dan de ander en dat die ook nog een stuk hoger valt dan de ander, zijn voor mij onbelangrijke details die niet besproken hadden hoeven te worden. Voor mijn part vertel je mij alleen welke ingreep je doet en laat je de rest aan jezelf en je team over!

Naast die onprettige ervaring, vertelde de chirurg mij nog wat meer over de coronamaatregelen in de clinic. Omdat ik volwassen ben, moet ik in mijn eentje naar binnen toe. Daarbij mag maar één iemand, mijn contactpersoon (mijn moeder), mij in de loop van de dag bezoeken en moet zij daarna weer naar huis. De volgende dag mag ik opgehaald worden door diezelfde persoon, mijn moeder, en mag ik naar huis. Je moet altijd een nachtje blijven, zodat ze je in de gaten kunnen houden voor bloedingen.
Ik vind het erg jammer dat er maar één persoon mag komen in de middag, want ik zou graag mijn partner daar hebben. Wel snap ik dat ze erg voorzichtig moeten zijn vanwege Covid.

Verder moet ik wachten op de telefoontjes van de anesthesist en de chirurg die mij gaat opereren en dan is het afwachten tot de grote dag daar is!

 

19 oktober 2021

Vandaag kreeg ik ‘hét’ telefoontje van de Gender clinic. Mijn afspraak is gemaakt voor mijn mastectomie. Dit is de borst verwijderende operatie. 6 December is het zover,  over 1.5 maand. Sommige zouden zeggen dat: ‘a weight will be lifted of my chest’ (pun intended). En dat gaat ook zeker zo zijn. Een hele tijd van ellende, zelfhaat, adem te kort door binders, pijnlijke ribben door binders, allemaal de deur uit.  Er wordt regelmatig gevraagd of ik nerveus ben of er tegenop zie, maar ik kan alleen maar zeggen dat het niet snel genoeg kan komen. Ik ben niet nerveus of bang voor de pijn, de pijn is tijdelijk en het resultaat is voor altijd. Ik kan volgend zomer eindelijk zwemmen zonder shirt, ik kan sporten zonder lucht tekort of steken in mijn ribben. Ik kan zonder shirt in huis lopen. Douchen zonder alleen naar boven te moeten kijken.

Door corona zijn er wel wat dingen veranderd bij de clinic en in de aanpak die ze hebben. Alle afspraken voor de operatie zelf zijn telefonisch. Nu hoor ik je denken: ‘huh, maar hoe weten ze dan wat ze moeten doen? En de anesthesist?’. Ja dit gaat allemaal telefonisch. Voor mijn afspraak met de chirurg die mij zou vertellen welke van de ingrepen ze zouden doen, moest ik ze foto’s van mijn borstkast doormailen. Dit was erg vervelend, omdat je erg geconfronteerd wordt met iets waar je graag vanaf wilt (vandaar de operatie 😉). Maar goed, ook de foto’s waren tijdelijk en als je dit in je hoofd houd en het einddoel in zicht, dan gaat alles een stuk gemakkelijker.