Terug naar begin » transgender

Categorie: transgender

‘Surfen was en is belangrijk voor mijn herstel en zelfacceptatie’

Laura van Beckhoven (Den Helder, 1981)
doet aan windsurfen en woont in Apeldoorn

Tijdens mijn coming out als transvrouw was ik niet bezig met sport maar aan het over-leven. Mijn  sociale transitie riep veel weerstand op. Ik zocht daarom een uitlaatklep voor mijn gevoelens. In januari 2015 waaide het flink en toen heb ik mijn surfspullen gepakt en ben het water opgegaan. Voor het eerst sinds tijden voelde ik me vrij en zonder zorgen. Surfen was en is belangrijk voor mijn herstel en zelfacceptatie. Ik ben meer op het Wolderwijd te vinden dan thuis. Zonder windsurfen was ik er niet meer geweest.

Mijn directe omgeving was er voor mij tijdens mijn transitie. Ik miste wel een rolmodel: iemand aan wie ik mezelf kon optrekken. Vooral in de sport voelde ik mij eenzaam en nergens écht thuis. Deelnemen aan een Ladies Only Surf Clinic was een absolute gamechanger voor mij. Ik zat nog midden in mijn transitie en was bang voor uitsluiting en commentaar. We maakten het bespreekbaar in de groep en de reactie was: Je bent éen van ons en wij zorgen ervoor dat jij je ook zo voelt. Ik had werkelijk éen van de geweldigste weekenden van mijn leven!

Uiteraard is mijn zelfbeeld veranderd en ik ben gelukkiger dan ooit met het persoon die ik in de spiegel zie. Een social media post met een transgendervlag wapperend achter me, zorgde ervoor dat ik ambassadeur werd voor Pride and Sports. Daarna heb ik een officieel zeilnummer aangevraagd  om mee te varen in wedstrijden. Het werkte zo bevrijdend om mij niet meer te verbergen dat al mijn snelheden sindsdien omhoog zijn gegaan. Ik eindig regelmatig in de top 5 van de wereld met GPS-speedsurfen.

Doordat ik zichtbaarder ben langs en op het water zijn er ook mensen die mij uitschelden, op mij invaren of me afsnijden om duidelijk te maken dat ik er niet zou mogen zijn. Andere transpersonen voelen zich juist gesterkt door mijn zichtbaarheid en durven de stap te maken om zichzelf te worden.

Ik begrijp dat het doodeng is om uit de kast te komen en binnen sommige sporten is het bijna een no go. Het is bevrijdend dat je jezelf niet meer hoeft te verbergen. Zoek steun binnen je vereniging van mensen die je vertrouwt. Zoek contact met Pride and Sports als je behoefte hebt dat we met je meedenken of je ondersteunen.

Zorg als vereniging voor veiligheid. Spreek mensen erop aan als ‘homo’ wordt gebruikt als scheldwoord. Laat merken dat je dit niet tolereert. Vraag bij je sportbond naar een handreiking voor genderdiverse atleten. Leg dit klaar, net als een ontruimingsplan. Ga naast je lhbtiq+ atleten staan, steun ze, vraag wat zij nodig hebben. Zorg dat de vertrouwenspersoon makkelijk te vinden is. Zo maak je een sportvereniging inclusiever voor álle atleten.

‘Ik heb er last minute toch voor gekozen om een jongen te zijn’

Sebastiaan, 30 jaar
Ik denk dat ik als foetus een meisje was, maar er last minute toch voor heb gekozen om een jongen te zijn. Dat maakt dat ik mijn gender accepteer.Ik ga wel graag op date met mensen die met gender bezig zijn. Het gaat bij mij om het vertrouwen in de ander. En ik kan ook wat helpen op die manier.
Als antropoloog heb ik interesse in hoe mensen zich tot elkaar en de groep verhouden. Ik heb geleerd dat er meerdere lichaamstypes bestaan.

‘Ik zou willen dat er veel meer representatie is van trans mensen in alle kleuren en vormen’

Lucas (20) woont bij zijn ouders in Assen en Coevoerden

(man, voornaamwoorden hij/hem)
Lucas studeert aan de Pabo.

‘Ik ging al jong nadenken over wat het betekende man of vrouw te zijn. Ik voelde mij nooit helemaal in deze beelden passen. Pas op mijn 18e wist ik het zeker, ik ben een man. En na uit de kast gekomen te zijn, heb ik nooit meer teruggekeken. Mijn pastoor zei toen dat hij zich vereerd zou voelen om mij opnieuw te dopen, met mijn nieuwe, correcte naam. Ik zou willen dat er veel meer representatie is van trans mensen in alle kleuren en vormen. Daar heb ik zelf naar gezocht toen ik jonger was en ik ben trots daar nu deel van uit te kunnen maken.’

‘We zijn gewoon mensen, het is niet raar’

Emma (13) woont in Hoogland

(transgender, voornaamwoorden zij/haar)
Emma zit in de eerste klas van de middelbare school (havo/vwo).

‘Ik heb eigenlijk nooit nagedacht over mijn gender. Ik was gewoon een meisje, dat was zo duidelijk, ik heb niet hoeven twijfelen over wie of wat ik was. Ik heb meegedaan aan Hij is een Zij, een televisieprogramma over transgenders. Ik doe mee aan deze fotoserie van Carla om meer bekendheid te geven aan transgender zijn. Dat we gewoon mensen zijn, dat het niet raar is. Al vind ik ook: het leven wordt eenvoudiger als je niet steeds verantwoording hoeft af te leggen en gewoon doet wat goed voelt.’

‘Voor mij is zwanger zijn niet vrouwelijk of mannelijk, maar een ervaring die losstaat van die woorden’

Ryan (30) woont in Hilversum
(trans non-binair, voornaamwoorden hun/hen)

Ryan is beleidsmedewerker bij de Rijksoverheid.

‘Ik herinner me dat ik als 7-jarige eruit wilde zien als Tarzan en dat ik me in groep 8 niet meer thuis voelde bij de andere meiden in mijn klas. Maar pas op mijn 18e hoorde ik, op de universiteit, voor het eerst over transgender personen. Is met je benen wijd zitten mannelijk? Is nagellak vrouwelijk? Dat hebben we ook maar stilletjes afgesproken, als maatschappij. Zwangerschap is voor velen het vrouwelijkste wat er bestaat, maar niet voor iedereen. Voor mij is zwanger zijn niet vrouwelijk of mannelijk, maar een ervaring die losstaat van die woorden. Het is prachtig en magisch en moeilijk en zwaar, en dat allemaal tegelijk.’

‘Hier kan ik de jongen zijn die ik ben’

XXXXX Jessie (14) woont in Ermelo
(transman, voornaamwoorden hij/hem)

 

Jessie zit in de 4e van tweetalig vwo.
‘Ik ben geboren als meisje, maar toen ik zes was wilde ik al een jongen zijn. Wás ik een jongen. Ik dacht dat iedereen dat op die leeftijd wel wilde. Bij het Village People jongerencafé hoorde ik voor het eerst de term transgender. Dat is nu zo’n anderhalf jaar geleden.’

‘Sindsdien denk ik er meer over na. Helemaal toen ik besloot om m’n haar af te knippen. Een vriendin zou me helpen en we bekeken samen een site waar je je foto kunt uploaden. Bij het vakje m/v moest ik m’n gender aangeven. Dat vond ik heel lastig. Sindsdien twijfel ik. Ik moet daar iets mee. Daarom ben ik ook heel blij met het jongerencafé, omdat iedereen er zichzelf kan zijn. Dat is belangrijk. Ik ben hier een jongen.’

‘Ik zou later wel hormonen willen slikken, maar m’n ouders zijn behoorlijk christelijk. Zij zeggen dat ik blij moet zijn met wat God me gegeven heeft. Aan hen heb ik dus geen steun. Ze weten ook niet dat ik een jongen ben. Alleen mijn jongste broer noemt mij Jessie. En alleen maar als we samen zijn.’ ‘Mijn ouders weten wel dat ik liever Jessie genoemd wil worden, maar ze blijven me bij m’n deadname noemen. Omdat ze dat gewend zijn zeggen ze. Ik mag gelukkig wel jongenskleding dragen. Zo kan ik toch een beetje
zijn wie ik ben.’

‘M’n oudste broer en zus en klasgenoten weten van niets. Dat vind ik best moeilijk. Het houdt me ook veel bezig, want ik weet niet hoe ik dat ooit moet gaan doen. De meesten uit m’n klas zullen er wel oké mee zijn, maar er zijn ook een paar jongens die vorig jaar op paarse vrijdag regenboogvlaggen kapotscheurden en in zwarte kleding kwamen. Ik wil ècht niet dat zij het weten. Gelukkig heb ik heel veel steun aan m’n queer vrienden. Ze zijn allemaal iets uit de lhbtiq-letters en zijn queer. Ik ben wel blij met wie ik ben en als ik samen met hen ben voel ik dat extra goed.’

Foto: Carla Kogelman, ‘Freedom of gender’.
Tekst: Mariëtte Raap | De Schrijffabriek

‘Ik was de eerste transpersoon in de dokterspraktijk’

Aden (21) woont in ‘t Harde
(transman, voornaamwoorden hij/hem)

 

Aden is derdejaars Social Work.
‘In mijn pubertijd kwam ik erachter dat ik anders ben. M’n lichaam veranderde en ik dacht: dat klopt niet. Daardoor werd ik erg depressief. Ik ben bij geboorte aangewezen als vrouw. Ik ben niet als meisje en ook niet in een meisjeslichaam geboren. Alle lichamen zijn anders en bij mijn geboorte zei de dokter: ‘Het is een meisje’.’

‘Op m’n 14e vroeg m’n moeder of ik ‘niet gewoon een jongen was’. Ik was toen net uitgekomen als lesbisch. Dat kon helemaal niet dacht ik. M’n ouders waren er best open in, maar het viel nog niet op z’n plek. Dat ik trans was realiseerde ik me pas later.’

‘In de pubertijd begon ik lichamelijk te veranderen en voelde me daar steeds ellendiger over. Borsten, ongesteld… Vroeger kon ik lekker in m’n blote bast naar het zwembad, nu niet meer. Dat vond ik heel erg en ik wilde die veranderingen niet. Wist ook niet dat er -weliswaar pas vanaf m’n 18e – iets aan te doen was.’
‘Rottige jaren en na de middelbare school besloot ik echt als trans uit de kast te komen. Toen al m’n vrienden het wisten, vond ik het ook tijd om m’n ouders en zus te vertellen dat ik Aden ben. M’n moeder zei dat
ze het al wel wist en dacht meteen mee over de volgende stap. Een paar dagen later zaten we voor een doorverwijzing bij de huisarts. Die vertelde mij dat ik de eerste transpersoon in zijn praktijk was. Die wist dus écht niet wat ‘ie moest doen, haha.’

‘Een week later stond ik op de wachtlijst van het VU. Toch heeft het wel twee jaar geduurd voordat ik in het VU kwam. Eind 2021 heb ik een mastectomie (borstverwijdering) ondergaan en het hele traject duurde wel 3,5 jaar. Sindsdien is veel op z’n plek gevallen en heb ik eigenlijk nooit meer last van dysforie, dat ik niet gelukkig ben met m’n lichaam.’

‘Freedom of gender is voor mij niet-hokjesdenken, geen binairiteit. Dus niet dat er maar twee opties -man en vrouw- zijn waar je je aan te houden hebt. Dat je niet binnen de maatschappelijke normen daarvan hoeft te passen. Dat uiterlijk niet je gender of ‘geslacht’ bepaalt.’

Dagboek van een transgender

17 januari 2022

De weken van herstel gingen mij aardig goed af. Ik had weinig pijn en hield me goed aan de regels. Er werd goed voor me gezorgd en ik mocht eindelijk weer douchen. Na de 4 weken mag de post-operatie binder af en kon ik me wat vrijer bewegen. En natuurlijk betekende dit ook… NOOIT MEER EEN BINDER OM!!! WHOOP WHOOP!
Naast/doordat de binder af was kon ik ook eindelijk weer op mijn zij liggen. Voor de mensen die graag een mastectomie wil en je bent een buik en zij slaper, succes. Na de operatie moet je een aantal weken op je rug liggen. Ik ben een buik/ zij slaper. Ik heb heel moeilijk geslapen de weken na de operatie, doordat ik veel op mijn rug moest liggen. Gelukkig was dit eigenlijk de enige tegenvaller van de hele situatie.
Na de 6 weken moest ik foto’s sturen van mijn borstkas, zodat zij kunnen zien hoe het heelt. De dag nadat de foto’s verstuurd waren, kreeg ik een telefoontje voor de check-up. Het was een kort gesprek. De medewerker van de kliniek zei dat alles er super uitziet en dat er niks mis was, alles liep op rolletjes.  Ik mag weer alles en alles ziet er prachtig uit.

Ik ben super tevreden!

 

15 december 2021

Vandaag ga ik terug naar de kliniek. Ze gaan de sponsjes van de tepels eraf halen. Deze zaten erop, omdat de tepels compleet verwijderd en bewerkt waren en daarna als huidtransplant weer terug op de borstkas geplaatst zijn. De afspraak duurde maar 10 minuutjes, maar ik kon eindelijk het volledige resultaat zien. Natuurlijk zaten er nog wat opgedroogd bloed en wat korsten overal, maar met een beetje fantasie is hier doorheen te kijken. Het was prachtig!

 

7 december 2021

Vanochtend om 6:00 kwam de zuster langs om de drains eruit te halen. Dit voelde enorm raar, want het zijn een soort buisjes die onder je huid zitten en ze zijn aardig lang. Het deed geen pijn, maar het was heel apart. De zuster maakte ook nog wat foto’s, zodat ik zelf goed kon zien hoe het eruit zag.
Het gene wat ik hier het meest van herinner, is het moment toen de zuster de post-operatie binder open deed. Ik keek meteen naar beneden, ik kon niet langer wachten. Het was helemaal plat. Geen borsten meer, geen dysforie meer, geen haat meer. Het voelde alsof het nooit anders heeft horen zijn, wat eigenlijk ook zo is natuurlijk.

Om 8:30 waren mijn moeder en mijn partner er om mij mee terug te nemen naar huis. Thuis heb ik bijna de hele dag op de bank gelegen. Ik was erg moe en heb veel geslapen.

 

6 december 2021

Vandaag is het zover!!!!! Ik heb om 8:00 uur mijn mastectomie. Ik moet er om 7:00 uur zijn, dus lekker vroeg mijn bed uit. Mijn partner, mijn moeder en ik zitten met z’n drieën om 6:00 uur in de auto richting Bosch en Duin, waar de operatie plaats zal vinden. Bij aankomst moet ik eerst even in de wachtkamer wachten. Ik voel me niet echt zenuwachtig, wat ik raar vond, maar mij hoor je niet klagen.
Na kort gewacht te hebben, werd ik opgehaald door een verpleegkundige. Zij leidde mij naar een kamer waar ik zo’n mooi papierachtige jurkje aan moest doen, samen met de lelijkste witte sokjes die ik ooit heb gezien. Daarna werd ik naar een kamer geleid waar ik werd voorbereid op de operatie. Hier werd het infuus in mijn hand gestoken, mijn bloeddruk en mijn hartslag gemeten. Naast mij lag een man die een nieuwe heup of knie zou krijgen.
Rond 7:30 uur kwam de chirurg binnen om alle lijntjes op mijn borst te tekenen, zodat tijdens de operatie duidelijk is waar hij aan het werk moet.
Hij legde de zijkant van zijn hand op mijn borst en zei: “Zoals je kunt zien loopt hier je borstspier, zo weet ik waar ik de incisies moet maken.” Mijn antwoord hierop was: “Nou ik zie het niet, maar ik ben blij dat jij het wel ziet, want aan mij heb je straks toch niks.” Hier hebben we even om gelachen en toen moest hij zich voorbereiden voor de operatie.
Rond 7:50 werd ik de operatie kamer ingerold. Ik moest op zo’n metalen bed gaan liggen, op de post-operatie binder die ze al klaar hadden gelegd. De anesthesist maakte nog een grapje over de kleuren van mijn haar en of deze een bijwerking waren van de vaccinatie. Toen drukte hij de narcose in het infuus en viel ik gelijk weg.
Zo’n anderhalf uur later werd ik wakker, nog suffig door de narcose. Ik kreeg een ijsje voor de suikers en toen werd ik naar de kamer gerold waar ik nog een nachtje moest blijven.
In deze kamer kwamen alle mensen die op die dag een operatie hebben gehad. Naast mij lag nog een transman die ook een mastectomie heeft gekregen. En verderop lagen wat oudere mannen die een nieuwe heup of knie gekregen hebben.
Je hoort vaak verhalen dat mensen veel last hebben van de narcose en dat ze wat ziek zijn wanneer ze eruit komen, maar ik had helemaal nergens last van.
De hele dag kwamen er zusters af en aan, om eten aan te bieden of om wat medicatie te geven. Zelf mocht ik gewoon naar de wc toe lopen of even een aantal rondjes door de villa. Dit zag er heel komisch uit, omdat er na de mastectomie nog drains aan je borst hangen om overtollig bloed en vocht op te vangen. Hierdoor liep ik met twee handtasjes vol vocht en bloed door het gebouw rond. Zelf vond ik het een aardig goeie fashion statement XD.
Mijn moeder is nog even op bezoek geweest, maar verder mochten er geen bezoekers komen vanwege de Corona maatregelen.

 

11 november 2021

Vandaag had ik het telefoontje met de anesthesist. Ja, ook dit was telefonisch. Hij legde uit hoe het zat met nuchterheid en wanneer ik nog even wat moest drinken. Nu mag ik 6 uur van tevoren een klein ontbijtje, daarna mag ik niks meer hebben alleen een beetje water. 2 Uur van tevoren moet ik een flesje AA met wat paracetamol innemen, om te helpen met het helen en de pijn. Daarna mag ik helemaal niks meer.
Dit was het hele gesprek met de anesthesist. Ook weer erg onpersoonlijk, maar ook hier kan het niet anders.

 

8 november 2021

Vandaag was het kennis makingsgesprek met de chirurg die mij gaat opereren. Dit gesprek was achteraf gezien niet echt nodig. Hij stelde zich alleen maar voor en vroeg of ik nog vragen had. Daarna wilde hij weten wanneer ik de operatie had en dat was het hele gesprek.
Dat alles zo telefonisch gebeurt vind ik zelf erg onpersoonlijk en dat vind ik nog best wel jammer. Ik begrijp dat het in deze Covid situatie niet anders is, maar dat maakt het niet minder jammer.

 

25 oktober 2021

Het gesprek over de ingreep met de chirurg was een… aparte beleving om even kort door de bocht te zeggen. Hij ging erg in op hoe mijn borsten eruit zien en wat zij dan moesten doen om dat te opereren. Hij ging in op details die ik niet wilde horen. Want, om even in de herhaling te vallen, het is iets waar je vanaf wilt. Dus om te horen dat de ene een stuk groter is dan de ander en dat die ook nog een stuk hoger valt dan de ander, zijn voor mij onbelangrijke details die niet besproken hadden hoeven te worden. Voor mijn part vertel je mij alleen welke ingreep je doet en laat je de rest aan jezelf en je team over!

Naast die onprettige ervaring, vertelde de chirurg mij nog wat meer over de coronamaatregelen in de clinic. Omdat ik volwassen ben, moet ik in mijn eentje naar binnen toe. Daarbij mag maar één iemand, mijn contactpersoon (mijn moeder), mij in de loop van de dag bezoeken en moet zij daarna weer naar huis. De volgende dag mag ik opgehaald worden door diezelfde persoon, mijn moeder, en mag ik naar huis. Je moet altijd een nachtje blijven, zodat ze je in de gaten kunnen houden voor bloedingen.
Ik vind het erg jammer dat er maar één persoon mag komen in de middag, want ik zou graag mijn partner daar hebben. Wel snap ik dat ze erg voorzichtig moeten zijn vanwege Covid.

Verder moet ik wachten op de telefoontjes van de anesthesist en de chirurg die mij gaat opereren en dan is het afwachten tot de grote dag daar is!

 

19 oktober 2021

Vandaag kreeg ik ‘hét’ telefoontje van de Gender clinic. Mijn afspraak is gemaakt voor mijn mastectomie. Dit is de borst verwijderende operatie. 6 December is het zover,  over 1.5 maand. Sommige zouden zeggen dat: ‘a weight will be lifted of my chest’ (pun intended). En dat gaat ook zeker zo zijn. Een hele tijd van ellende, zelfhaat, adem te kort door binders, pijnlijke ribben door binders, allemaal de deur uit.  Er wordt regelmatig gevraagd of ik nerveus ben of er tegenop zie, maar ik kan alleen maar zeggen dat het niet snel genoeg kan komen. Ik ben niet nerveus of bang voor de pijn, de pijn is tijdelijk en het resultaat is voor altijd. Ik kan volgend zomer eindelijk zwemmen zonder shirt, ik kan sporten zonder lucht tekort of steken in mijn ribben. Ik kan zonder shirt in huis lopen. Douchen zonder alleen naar boven te moeten kijken.

Door corona zijn er wel wat dingen veranderd bij de clinic en in de aanpak die ze hebben. Alle afspraken voor de operatie zelf zijn telefonisch. Nu hoor ik je denken: ‘huh, maar hoe weten ze dan wat ze moeten doen? En de anesthesist?’. Ja dit gaat allemaal telefonisch. Voor mijn afspraak met de chirurg die mij zou vertellen welke van de ingrepen ze zouden doen, moest ik ze foto’s van mijn borstkast doormailen. Dit was erg vervelend, omdat je erg geconfronteerd wordt met iets waar je graag vanaf wilt (vandaar de operatie 😉). Maar goed, ook de foto’s waren tijdelijk en als je dit in je hoofd houd en het einddoel in zicht, dan gaat alles een stuk gemakkelijker.

‘Ik kan niet gelukkiger zijn dan ik nu ben met mezelf’

Aden Klappe (20) uit ’t Harde:

‘Ik ben transgender en panseksueel/queer. Als kind ben ik door m’n ouders erg vrij gelaten in hoe ik mij kleedde en gedroeg. Ik had als klein ‘meisje’ kort haar en droeg vaak unisekse kleding. Ik speelde met iedereen en was vrij om mezelf te zijn. In de puberteit begon mijn lichaam te veranderen en daarbij ook mijn mentale gezondheid. Ik begon mij steeds vervelender te voelen en in mijn lichaam voelde ik mij ook niet op mijn gemak. Ik wist niet wat er aan de hand was en begon me steeds meer en meer terug te trekken. Rond mijn 14e kwam ik uit als lesbisch, omdat lesbiennes qua stereotype vaak wat masculien zijn. Ik begon mannenkleren te dragen en daar voelde ik me wel al wat beter in. Toch miste er nog wat en voelde ik mij nog steeds best ‘kut’.
Op mijn 15e, 16e kwam ik transgenders tegen op YouTube. Toen ging er een wereld voor me open. Er waren mensen op mijn scherm die zich precies zo voelden als ik mij voelde. Helaas was dit nog niet het moment voor mij om uit de kast te komen. Veel transgenders die ik online zag hadden mentaal veel problemen. Ze waren bijvoorbeeld depressief. Ik wilde er niet aan geloven dat ik ook zoiets kon hebben, dus ik kon niet trans zijn. Op mijn 17e moest ik er toch echt aan toegeven, want ik kon niet langer zo in mijn lichaam doorgaan. Ik ben er toen voor uitgekomen naar mijn vrienden en naar mijn familie. Heel snel daarna ben ik met m’n moeder naar de huisarts gegaan. Nu ben ik 20 en zit ik al een jaar in transitie, bijna 8 maanden aan de hormonen en mijn eerste operatie gaat aankomende maanden ergens plaatsvinden. Jezelf accepteren blijkt soms lastiger dan je verwacht, maar ik kan niet gelukkiger zijn dan ik nu ben met mezelf!’