Ik ben een vrouw uit 1978, getrouwd en heb 2 kinderen uit 2009 en 2011. Mijn hele leven merkte ik al dat ik anders omging met seks dan mijn vriendinnen. Ik was wel nieuwsgierig naar het onbekende, fantaseerde er wel over (door de enthousiaste verhalen van mijn vriendinnen) maar had nog altijd geen behoefte daar wat mee te doen. Ik was dan ook 19 toen ik voor het eerst “toegaf” aan de behoeftes van een man. Zo ben ik dat ook altijd blijven zien: het geven van seks. Gezien er veel waren die zeiden “het hoort er gewoon bij” volgde ik dit gewoon en ‘dealde’ ermee. Ik was altijd snel en vaak verliefd maar de connectie die ik voelde/zocht bij de ander was meestal vanuit hem veel oppervlakkiger dan ik zou willen. Tot ik mijn huidige man leerde kennen. In het begin is het seksuele gedeelte nog niet zo’n probleem omdat ik dan handel vanuit een modus die ik gewend was en omdat het nieuw is, lukt het nog wel. Waarom? Gewoon omdat er dan niks belangrijker is dan hij en mijn relatie. Zodra de eerste vlindertjes weg zijn, het gevoel bij mij dieper nestelt, maar ook andere dingen weer belangrijk worden in mijn leven komt het probleem van het geen behoefte hebben weer de hoek om zeilen.

Toen ik zwanger wilde worden was er geen probleem meer. Ik zag seks als een doel en niet als een bevrediging.
Let wel: dit weet ik nu pas, achteraf, sinds ik een paar maanden geleden ontdekte dat ik a seksueel ben. Een klap, maar ook een opluchting door de herkenning. Momenteel proberen mijn man en ik ons huwelijk te laten slagen en onze weg te vinden ondanks de verschillende behoeftes.
Gaan we het redden? Geen idee! Maar we zullen er beide voor gaan en praten veel. Mijn omgeving weet nog niet allemaal wat er speelt (alleen een paar goede vrienden) maar dat komt vanzelf wanneer de tijd rijp is.