Terug naar begin » transgender

Tag: transgender

Voor nu houd ik het maar gewoon op ‘Mees: het mens’

Mees van Rijswijk (21) uit Harderwijk

‘Ik ben in mijn leven een paar keer uit de kast gekomen. Eerst dacht ik dat ik bi was, toen lesbisch. Maar nu weet ik het zeker: ik ben transgender. Voor mij houdt dat in dat ik me niet per se 100% man voel, maar dat ik wel veel liever met ‘meneer’ word aangesproken dan ‘mevrouw.’ Elke keer als ik uitsprak hoe ik me voelde, was dat een soort opluchting. In plaats van dat ik iets met me meedroeg wat verder niemand anders wist, kon ik er nu openlijk over praten en er grapjes over maken. Vooral dat laatste heeft heel erg geholpen met mijn acceptatie van mezelf. Als je ergens om kunt lachen, maak je het voor anderen ook makkelijker om er iets over te vragen, waardoor er meer begrip komt. Ik kom nog steeds af en toe ‘uit de kast’. Als ik iemand leer kennen komt er altijd een moment dat ik vertel wat mijn gevoel hierover is. Dan gaat het vaak over welke operaties ik wil, of ik ‘volledig man wil worden’ en op wie ik dan val.
Vooral dat laatste blijkt voor veel mensen heel ingewikkeld. Want hoe noem je iemand die zelf geen man of vrouw is en die verliefd zou kunnen worden op alle genders?! Tja, dat weet ik eigenlijk ook niet. Voor nu houd ik het maar gewoon op Mees: het mens.’

Dit verhaal komt uit het Boekje ‘Out & Proud op de Veluwe’, gemaakt door Village People ter gelegenheid van Coming Out dag 2020.
Foto: Karin Huijzendveld.

Ik kon er niet meer tegen om het verborgen te houden

Dagmar Reinink (39) uit Harderwijk

Dagmar is van beroep houthakster en kwam op haar 20e van Lelystad naar het blindeninstituut in Ermelo. ‘Op m’n 22e verhuisde ik naar Harderwijk. Toen realiseerde ik me voor het eerst dat ik me meer meisje dan jongen voelde en ook op meisjes val. Ik ben als jongen geboren en heette toen Djahoumar. Helaas kan ik vanwege m’n lvb en omdat ik het syndroom van BBS heb, geen lichamelijke transitie met hormoontherapie ondergaan. BBS is een erfelijke ziekte, waardoor ik blind ben en andere lichamelijke problemen heb.’
‘Tot 5 jaar geleden droeg ik alleen thuis vrouwenkleding. Op advies van m’n toenmalige begeleidster. Zij waarschuwde me dat ik anders geplaagd kon worden. In 2015 heb ik het roer echt omgegooid en ben ik helemaal vrouw geworden, inclusief vrouwenkleding, make-up en nagellak. Ik kon er niet meer tegen om het verborgen te houden. Ik ging daarvoor als punkrocker door het leven en ik was altijd al anders. Ze waren dus wel wat gewend van mij en niemand keek er raar van op. Ook m’n broer en moeder vonden het niet raar. Ik heb iedereen per brief laten weten hoe het in elkaar zit en ben helemaal geaccepteerd. Wel vind ik het soms jammer dat ik niet verder kan met m’n transitie. Maar m’n naam is nu officieel veranderd, ook op m’n paspoort, dus ik heb me erbij neergelegd. We zien wel hoe het verder loopt.’

Dit verhaal komt uit het Boekje ‘Out & Proud op de Veluwe’, gemaakt door Village People ter gelegenheid van Coming Out dag 2020.
Foto: Karin Huijzendveld.

Ik voel me vrouw, maar heb een mannenlichaam

Lynn Jubbega (66) uit Harderwijk

‘Ik ben transgender, wat betekent dat ik me vrouw voel, maar in een mannenlichaam ben geboren. Ik heb dat heel lang voor de buitenwereld verborgen gehouden. Pas de laatste jaren ben ik me meer vrouw gaan voelen en kleden. Dat ik heel lang niet heb kunnen zijn wie ik ben en wat ik voel, heeft me heel veel verdriet gedaan. Maar het verdriet dat ik daarover heb gehad en dat in mij zit, brengt me niet verder. Daar probeer ik dus zo weinig mogelijk bij stil te staan. Ik wil niet dat het op de voorgrond staat. Ik ben niet transgender omdat ik zonodig anders wil zijn. Nee, ik ben het omdat ik mezélf wil zijn. Het heeft heel lang geduurd voordat ik mij niet meer verontschuldigde voor wie ik ben en waar ik voor sta. Daarom ben ik ook zo blij met Village People, waar ik kan zijn wie ik ben en waar iedereen mij mooi vindt zoals ik ben. Ik hoef daar niet meer voor naar Amsterdam. En de donderdagavonden bij Village People zijn veel gezelliger! Voor de toekomst zou ik zo graag willen dat mensen (meer) respect hebben voor elkaars eigenheid, voor wie ze willen zijn. Helaas is dat nog lang niet altijd het geval. Het zou de wereld een stuk mooier en draaglijker maken voor iedereen.’

Dit verhaal komt uit het Boekje ‘Out & Proud op de Veluwe’, gemaakt door Village People ter gelegenheid van Coming Out dag 2020.
Foto: Karin Huijzendveld.

Ik ben aromantisch en aseksueel

Ik ben een jonge “vrouw” van 29 jaar. Vrouw tussen haakjes? Jep, want ik voel me geen vrouw. Ook geen man. Het dichtste bij komt: een jongen. Ik kleed me graag als jongen, word graag gezien als jongen, maar heb ook geen moeite met een jurk met feestdagen. Ik ben gewoon ik, de ene dag een jongen, soms een meisje. En ik ben aseksueel. Althans zo zie ik het, maar heb gemerkt dat anderen vinden dat ik wél seksueel ben. Ik heb namelijk seks gehad. Maar als je kijkt op wikipedia staat daar dat sommigen aseksuelen in staat zijn om seks te hebben.

Ik ken geen seksuele opwinding en ook geen verliefdheid. (Aromantisch aseksueel.) Ik heb een vriend en heel sporadisch seks met hem, hij is wel seksueel.