Mijn naam is Amber en ik ben 19 jaar oud. Sinds dit jaar heb ik een vriend. Jaaa ik ben zo’n standaard persoon met een corona-relatie haha.
Hiervoor heb ik 2 andere vriendjes gehad waar ik veel van heb geleerd. Dat brengt mij gelijk bij het onderwerp waar ik het over ga hebben, namelijk monogamie. Ik zit op een leeftijd dat je jezelf gigantisch gaat ontwikkelen en op zoek bent naar je eigen identiteit.
Mijn eerste vriendje woonde niet in de buurt. Wij besloten om volledig voor elkaar te kiezen, maar daarnaast ook voor andere mochten gaan tijdens bijvoorbeeld het stappen. We hebben voor de rest geen concrete afspraken gemaakt maar besloten wel dat we voor de rest niks met elkaar deelden. Ik dacht dat het fijn was om niet zo beperkt te worden in mijn vrijheid maar het idee dat we het daar niet over konden hebben maakte mij alleen maar onzeker. Na twee jaar zijn wij uit elkaar gegroeid en verdergegaan als vrienden.
Na die relatie was ik ervan overtuigd dat ik toe was aan een echte volwassen relatie waarin je volledig voor de ander gaat. Dit houdt in dat ik dus een monogame relatie wilde. Ik vond een jongen die helemaal voor mij ging. Achteraf gezien was ik helemaal niet verliefd op hem, maar had ik geen idee wat ik nou wilde. Na iets meer dan 9 maanden kwamen we erachter dat het ‘t niet was.
Hierna wist ik het zeker, dacht ik; ik ben geen relatie mens. Ik ging mijn grenzen opzoeken en experimenteren op seksueel gebied. Dit deed ik met zowel mannen als vrouwen. Het vervelende was, dat ik nog steeds niet tevreden was. Ik mistte nu weer iemand die naast mij lag en iemand bij wie ik ook vieze scheten kon laten onder de deken in plaats van alleen maar de mooie kant van mezelf te zijn.
Ik merkte aan mezelf dat ik mij steeds meer ging verdiepen in open relaties en opeens had ik het gevoel dat dat bij me pastte. Ik kon mezelf opeens identificeren. En dan? Dan ben je 18 en is iedereen of helemaal los aan het gaan, of totaal niet toe aan alles wat met de liefde te maken heeft, of in een stabiele en volwassen relatie… Maar een open relatie is voor de meeste mensen ondenkbaar. Het gros ziet het zien het als vreemdgaan of/ en ze vinden het sletterig.
Ik wist dus eindelijk waar ik mij in kon vinden, maar er was niemand in mijn omgeving die dat begreep. Ik vond dit een heel vervelende periode, want ik was mezelf continue aan het afvragen of ik daarin wel ooit kon zijn wie ik wilde en dus niet weer vast kwam te zitten in een relatie waar ik niet achter zou staan.
En toen…. was hij daar opeens. We hadden een eerste date, voor mijn gevoel was het een seksdate maar we hebben uren achter elkaar een goed gesprek gehad, we hebben geen seks gehad toen. Opeens voelde ik mij begrepen. Hij stelde mij vrij snel de vraag hoe ik in een relatie sta. Dit vond ik confronterend want hij was vast weer zo’n iemand die daar niks mee kon en het was nou net zo gezellig. Ik zat te twijfelen of ik eerlijk ging zijn of dat ik maar gewoon een politiek correct antwoord zou geven. Dat het tweede door mijn hoofd heeft gespookt vind ik achteraf heel ernstig en gelukkig ben ik daar dus ook niet voor gegaan.
Ik heb aan hem verteld dat ik geloof in de liefde delen. Mensen hebben te veel liefde om te beperken. Daarnaast ben ik er heilig van overtuigd dat mensen in verschillende fases van hun leven komen. Ik denk dat het logisch is om mensen te hebben die op dat moment bij je passen.
Zit je bijvoorbeeld in de fase dat je de behoefte voelt om de wereld te ontdekken en je partner in de fase dat hij/zij carrière wil maken, moet één van de twee dan compenseren? Ik vind van niet. Doe wat goed voelt. Op het moment dat ik wil reizen ga ik dat doen en dan blijf ik daar niet met mijn handen voor mijn ogen lopen voor eventuele nieuwe liefdes omdat er al iemand thuis zit, want wie zegt dat je de liefde niet kan delen? Daarbij wil ik de ander ook niet tekort doen dus ik wil dat de ander ook gaat voor zijn/haar wensen en dromen en dit kan dus ook op het gebied van de liefde. Hier sloot hij zich bij aan en ik wist dus niet wat ik meemaakte. Net zoals dat hij het niet gek vond dat ik zei dat ik geen idee waar ik op val, omdat ik tot nu toe alleen op mannen ben gevallen, maar daarmee niet zeg dat ik denk dat ik alleen maar op mannen kan vallen. Het klonk bijna te mooi om waar te zijn.
Momenteel zijn we een jaar verder en kan ik bevestigen dat ik een relatie heb waarin ik mijzelf kan zijn. Op dit moment zijn we wel alleen elkaars liefde en hebben we dus ook geen liefdes erbij. We hebben wel genoeg liefde in ons om te delen, dus op seksueel gebied hebben we soms een uitstapje. We hebben duidelijk dat we alles bespreken. Hierdoor voel ik mij heel prettig bij onze relatie. Er zijn geen taboeonderwerpen en we zijn constant de vraag aan het stellen: ‘Waar worden we gelukkig van en wat hebben we nodig?’ Hierdoor gaan we elkaar beter begrijpen en staan we open voor elkaars denkwijzen.
Het is niet zo dat we onze grenzen niet kunnen aangeven, want als iets niet goed voelt dan hebben we het er over. We zeggen dus niet tegen elkaar ‘doe maar wat je wilt en succes’. Uiteindelijk leven we wel ons eigen leven en kunnen we elkaar dus niet beperken in de keuzes maar we proberen wel alles in harmonie te doen. Dit gaat tot nog toe goed. We hebben gemerkt dat het intens fijn is om te kunnen doen wat je wilt zonder het gevoel te hebben dat je verkeerd bezig bent.
En zijn wij dan nooit jaloers? Natuurlijk wel. Als ik zie dat hij een vrouw ontzettend opwindend vindt, vind ik dat heel mooi om te zien maar als ik merk dat de emotionele band ook sterk is, kan ik best wel jaloers worden. Maar de enige oplossing op dat moment is het aangeven. Hij kan dan bevestigen dat het gevoel wat een ander hem geeft, niets zegt over het gevoel wat hij voor mij heeft. En dat geloof ik ook meteen want als ik een ander persoon heel interessant vind, zegt dat ook niks over wat ik voor hem voel.
Wij zijn samen echt een sterk team en dat benoemen we heel vaak zodat we allebei vertrouwen blijven houden in onze relatie. Op de momenten dat ik twijfel aan deze vorm van relatie hebben, bedenk ik het idee dat we elkaar alleen maar voor ons zelf zouden hebben. Dat zou ik lastig vinden want hij is zo’n ontzettend mooi mens dat ik het zo logisch vind dat heel veel andere mensen hem ook zo mooi vinden.
Hoe fijn is het dan om dat te delen met z’n allen, in plaats van elkaar af te kraken en te beperken. Ik weet dat dit echt is wat mij gelukkig maakt, maar dat is wel een heel proces geweest en ik ben heel vaak gestruikeld over alle gevoelens die in de weg hebben gestaan. Daardoor ben ik nu wel meer mezelf dan ooit tevoren.
En ja het cliché is waar, communiceren is hét succes voor een goede relatie.
Wil je ook meeschrijven of je ervaring delen?
