Terug naar begin » homo

Categorie: homo

‘Ik wist op m’n dertiende al dat ik op jongens viel’

Thijs Smeenk (Hoevelaken, 1982)
voetbalt bij SC Hoevelaken en geeft vanuit de John Blankenstein Foundation voorlichting bij clubs aan bestuurders, trainers en sporters

Ik groeide op in Hoevelaken, waar veel mensen homoseksualiteit raar vonden. Ik vond het zelf toen ook vies en durfde het woord niet eens uit te spreken. Toch wist ik op mijn dertiende dat ik op jongens viel. Ik voetbalde toen met veel passie, maar stopte op mijn zestiende. In de kleedkamer hoorde ik hoe er over homo’s werd gepraat en ik dacht dat ik met mijn geaardheid niet in die wereld paste. Als ik ermee naar buiten kom, heb ik een groot probleem, dacht ik.

Ik ben nu 39 jaar en vijftien jaar uit de kast. Een paar jaar geleden pakte ik het voetbal weer op, in het achtste elftal van SC Hoevelaken. Het was even spannend toen ik weer begon. Mijn coming out bleek uiteindelijk geen probleem. Ik heb er nooit een opmerking over gekregen. Het hoeft dus helemaal niet zo’n ding te zijn. Dat is het pijnlijkst.

Als je discriminatie van homo’s in de sport niet aanpakt, komt er nooit iemand uit de kast. Het dragen van een regenboogband of –veters door sporters vind ik dan ook een goede actie of het ophangen van een regenboogvlag. Ik hoop dan dat supporters vragen: wat is dat, wat betekent dat?

Met mijn werk voor de John Blankenstein Foundation*) wil ik bereiken dat iedereen met plezier sport en ook blijft sporten. Het kan niet meer zo zijn dat mensen stoppen met hun sport vanwege hun geaardheid. Bij veel verenigingen rust nog steeds een soort taboe op homoseksualiteit. En homofobe spreekkoren zijn voor veel homo’s in het stadion – voetballers én supporters –  kwetsend. Je kijkt wel uit om dan uit de kast te komen: dan maar ongelukkig doorvoetballen. Er is nog veel verborgen leed in de sport, en vooral in het voetbal.

*) De John Blankenstein Foundation bevordert een plezierig en veilig sportklimaat voor iedereen, vooral voor homo-, biseksuelen, lesbiennes en transgenders. www.johnblankensteinfoundation.nl

‘Iedereen accepteerde het gewoon toen ik mijn toenmalige partner leerde kennen’

Jan Postulart (Rotterdam, 1960) was professioneel danser en is nu dansleraar en eigenaar van Danssportstudio Porceletti in Harderwijk

Ik ben geboren in Rotterdam en bij ons thuis werd er niet veel over homoseksualiteit gesproken. Maar áls er vragen waren, werd alles wél besproken. Een echte coming out had ik ook niet. Ik denk dat ik het nooit gezegd heb; iedereen accepteerde het gewoon toen ik mijn toenmalige partner leerde kennen. Ik was wedstrijddanser en ik danste toen ook bij het Holland Show Ballet. Het was geen enkel probleem daar. Ik heb ook nooit gedacht om te stoppen met dansen of wat dan ook. Na mijn coming out is er ook niets veranderd: ik denk dat ik nu nog steeds dezelfde persoon ben, alleen wel wat ouder….

Ik kreeg vooral steun van mijn ouders en zus (die toen tevens mijn wedstrijdpartner was), maar ook van collega’s bij Defensie waar ik werkte. De reacties weet ik eigenlijk niet meer precies, maar ze waren in ieder geval niet negatief. In de danswereld is homoseksualiteit redelijk normaal en bij Defensie heerst een open mentaliteit: het gaat niet om wát je bent, maar wíe je bent.

Wat ik sporters wil meegeven die uit de kast willen komen? Blijf jezelf. Het gaat er niet om wat je bent, maar wie je bent.

Een vereniging kan een open en transparant beleid voeren. Ieder mens is hetzelfde ongeacht kleur,  sekse of godsdienst. Een sportvereniging of sportclub hoort een veile omgeving te zijn, waar iedereen welkom is.

‘Tijdens mijn sportcarrière was ik niet zo bezig met wie ik was en hoe ik mij moest voelen’

Frederik de Ruiter (Elspeet, 1969)
sportte bij Atletiekvereniging Athlos in Harderwijk toen hij zijn coming out had. Hij woont nu in Amsterdam

Ik was vrij laat met mijn coming out, ongeveer rond mijn dertigste. Tijdens mijn sportcarrière was ik niet zo bezig met wie ik was en hoe ik mij moest voelen. Ik voelde mij als persoon altijd erg vrij,  gewaardeerd en geliefd. Het maakt voor mij niet uit wie je bent of waar je vandaan komt. Iedereen was en is voor mij gelijk.

Tijdens mijn coming out is er werkelijk niets veranderd. Ik was er toen aan toe om het aan mijn ouders, zus en broers te vertellen. Ik wilde laten weten dat er voor niemand iets veranderde, en dat ik gewoon dezelfde persoon was. Ik ben erg blij dat iedereen dat ook zo zag. Ik heb zelf nooit overwogen om te stoppen met sporten. Ik voelde mij er alleen maar sterker door. Maar ook de topsport vormt jou als mens. Dat maak ik nog dagelijks mee. Steun kreeg ik van mijn familie en van mijn vrienden. Ik had een erg leuke tijd in het uitgaansleven, waar ik altijd met een grote groep te vinden was in de bars van Harderwijk. Nu woon ik in Amsterdam met hetzelfde gevoel: vrij om te zijn wie of wat je bent.

Wat ik een sporter meegeef die met zijn, haar of hun coming out bezig is? Als het goed voelt, moet je dat zeker doen. Voel je niet gedwongen door anderen. Uiteindelijk doe jij het voor jezelf en niet voor een ander. Ook hoeft het voor mij persoonlijk geen grote issue te worden binnen een sportvereniging. Dat moet een vertrouwde omgeving zijn voor iedereen. Maak alles bespreekbaar en heb respect en liefde voor elkaar!

‘Ik had de welbekende ‘kriebels’, alleen niet voor een vrouw’

Kevin Bodde (Assen, 1992)
is assistent scheidsrechter in de Ere- en Eerste divisie voetbal en woont in Zwolle

Op 17 jarige leeftijd vertelde ik voor het eerst aan mijn toen 81 jarige oma dat ik met gevoelens zat die mij dwars zaten. Ik had de welbekende ‘kriebels’, alleen niet voor een vrouw. Ik werd blij en voor het eerst verliefd op een jongen! Het enige dat mijn oma zei: ‘Wees jezelf, dat laat zien wie je bent en maakt je gelukkig. Geluk zorgt ervoor dat je meer kans maakt op wat je wilt halen op school en sport. Mensen die vinden dat jij anders bent, die zijn zelf anders.’ Deze woorden heb ik meegenomen en ik heb dit nooit meer weggedrukt.

Omdat ik bang was mijn voetbalvrienden kwijt te raken, vertelde ik het hen pas toen ik ging stoppen met voetballen omdat mijn scheidsrechterscarriére meer tijd vroeg. Nog geen week later kwamen ze bij mij met de vraag of ik gestopt was door mijn geaardheid. Mocht datt wel zo zijn, dan vroegen ze mij om zo snel mogelijk terug te komen, want ik hoorde bij het team. Dit had ik nooit verwacht en heeft mij enorm sterk en zelfverzekerd gemaakt! Ik heb het daardoor – ook nu als scheidsrechter – nooit meer verborgen gehouden en ben er open over wanneer mensen het vragen. Ik ben niet homo Kevin, maar Kevin die getrouwd is met Thijs.

Mijn oma heeft me tot aan haar dood altijd gesteund. En ook de onverwachtse reactie van mijn team gaf mij een positief beeld dat mij enorm sterk maakte en zelfverzekerd. Ik ben gelukkig geworden en daardoor heb ik gehaald wat ik wilde halen: actief zijn op het voetbalveld in de grote stadions!

Zorg dat jij als sporter ook gelukkig bent, want dan kun je het beste halen uit jezelf op alle gebieden. En dat maakt je tot een nog gelukkiger mens!

Maak het als vereniging bespreekbaar. Ga het gesprek aan met mensen die discriminerende of racistische uitspraken doen. Alleen zo maak je mensen bewust van wat ze zeggen en welke gevolgen dit zou kunnen hebben.

‘Sinds Village People maak ik deel uit van de community’

Rohan (15) woont in Harderwijk
(homo, alle voornaamwoorden behalve zij/haar)

 

Rohan zit in het 4e jaar van het Morgen College.
‘Toen ik een jaar of 10, 11 was dacht ik: ‘Oh, ik ben gay, en dat is logisch’. Het was toen ook best al algemeen bekend in m’n familie. Ik ging naar m’n moeder toe en zei: ‘Mam, ik moet je iets vertellen’. En zij zei: ‘En? Hoe heet’ie?’ Ik realiseerde het me dus al heel jong. Het kwam ook door drag, want dat kwam nog voordat ik wist dat ik gay was.’

‘Ik hield altijd al van extravagante kleding en van schoenen. Op m’n 4e liep ik al op de hoge hakken van m’n moeder en ik hield altijd al van dansen en anders kleden. Als m’n moeder nieuwe schoenen had gekocht dan kon ik daar echt met heel veel liefde naar kijken en ze aanraken. Schoenen en lang haar, dat was het altijd.’

‘M’n moeder heeft er nooit een probleem van gemaakt dat ik gay ben. M’n vader overleed voor ik het kon vertellen. Ik was toen 10. Hij had er wel problemen mee gehad, dat weet ik zeker. Zijn overlijden maakte het wel makkelijker om het tegen m’n moeder te vertellen. En als hij nog had geleefd dan was ik denk ik niet naar het Village People café gekomen en was ik niet zo extravagant geweest als ik nu ben.’

‘Bij al mijn vrienden ben ik uit de kast, er is niemand die niet weet dat ik gay ben. Op school was er wel eens gedoe, maar daar liet ik me niet door uit het veld slaan. Ik ben sterk genoeg. Sinds ik bij Village People kom, maak ik veel meer deel uit van de community. Daarvoor had ik maar één gay vriend, nu veel meer.’

‘Dat je gewoon kunt zijn wie je bent, en kunt houden van wie je wil. Dat is voor mij freedom of gender.’

Foto: Carla Kogelman, ‘Freedom of gender’.
Tekst: Mariëtte Raap | De Schrijffabriek

Ik ben van Turkse afkomst, moslim én queer

Gazi Duran (30) uit Harderwijk/Amersfoort

Gazi is queer en bestuurslid van Stichting Maruf, die zich inzet voor lhbtimoslimjongeren. Gazi: ‘Uit de kast komen was voor mij een lang en zwaar proces. De samenkomst van mijn verschillende identiteiten gaf me extra druk. Ik ben van Turkse afkomst, moslim én queer. Enerzijds was ik bezig met het ontdekken van mijn lijf en gevoelens, anderzijds met het zoeken naar waar ik vandaan kwam. Kan ik nog wel moslim zijn en ben ik wel Nederlands genoeg? 15 Jaar geleden was internet nog niet zo groot. Je kon weinig informatie vinden, er was geen voorlichting op school en er waren amper rolmodellen zichtbaar. Het homohuwelijk was pas sinds een paar jaar daarvoor mogelijk. Het was ook een tijd waarin antipathie tegen moslims en immigranten steeds openlijker werd geuit.
De samenkomst van homofobie en islamofobie zorgde bij mij voor een verlamming van binnenuit. Ik wist niet wie ik was en wie ik mocht zijn. Ik kwam uit angst uit de kast, maar werd gepest, mishandeld en buitengesloten. School was onveilig. Homo zijn bestond er niet. Ik dacht dat ik nooit gelukkig kon worden. Gelukkig had ik lieve vrienden en familie om me heen, die me door alle ongelukkige momenten heen trokken. Maar ik had liever gehad dat ik de kracht en kennis op school kon vinden, dat ik wist wie ik was, voordat ik mezelf leerde verdedigen. Nu gaat het erg goed met me. Ik heb mijn school afgemaakt en heb een fijne baan.’

Dit verhaal komt uit het Boekje ‘Out & Proud op de Veluwe’, gemaakt door Village People ter gelegenheid van Coming Out dag 2020.
Foto: Karin Huijzendveld.

Ik was echt ‘the only gay in the village’ en hoorde nergens bij

Erik Wildeman (Patty Sparkle) (40) uit Putten

Eriks coming out was rond z’n 14e op de middelbare school in Ermelo. ‘Mijn klasgenootjes wisten eerder dat er iets met mij aan de hand was dan ikzelf. Ik voelde me wel anders en merkte dat ik geen deel uitmaakte van de groep, maar wist niet waar dat door kwam. Ik ben daardoor op de middelbare school heel erg gepest en heb daar veel last van gehad. Vooral buitengesloten worden vond ik het ergst. Ik was echt ‘the only gay in the village’ en hoorde nergens bij. Ik heb dat met therapie verwerkt en ik heb geleerd dat het angst en onwetendheid waren. Op sommige vlakken heb ik er nog steeds last van. Toen ik de MTS Mode en Kleding in Utrecht ging doen, veranderde het. Dat was een heel andere setting. Ik kon daar zijn wie ik wilde zijn en werd geaccepteerd. Drag is voor mij een creatieve uitlaatklep, mede omdat ik in het dagelijks leven een technisch en stoer mannenberoep heb. Het is tegelijkertijd ook een vorm van lhbti-activisme. Op m’n 17e vroeg m’n moeder letterlijk: ‘Kom jij met een jongen of meisje thuis als je verkering krijgt?’ Toen zei ik: ‘Dat weet ik niet’. En eigenlijk weet ik het nog steeds niet. Ik ben 10 jaar getrouwd geweest met een vrouw, maar mijn échte richting weet ik niet. Dat hoeft ook niet, het mag gewoon zijn zoals het is.’

Dit verhaal komt uit het Boekje ‘Out & Proud op de Veluwe’, gemaakt door Village People ter gelegenheid van Coming Out dag 2020.
Foto: Karin Huijzendveld.

Ik kon niet zijn wie ik ben en niet laten zien hoe ik me voel

Daniël Reinbekov (20) uit Uzbekistan, nu in Harderwijk

Daniël uit Uzbekistan woont na een omzwerving van een half jaar in Polen, sinds eind augustus 2020 in het AZC in Harderwijk. Daniël: ‘Uzbekistan kun je vergelijken met Rusland. Ik leefde er een geheim en verborgen homo-leven. Eind vorig jaar wilde de politie me arresteren, omdat verraders hadden geklikt over dat ik homo ben. Ik ben toen gevlucht. Je mag in Uzbekistan van de wet niet openlijk gay zijn. Ook in de underground is het heel lastig om out en proud te zijn. Dat vond ik heel moeilijk. Ik kon niet zijn wie ik ben en niet laten zien hoe ik me voel. Uzbekistan is ontzettend corrupt en niemand is er te vertrouwen. Mensen doen op ontmoetingsapps als Tinder alsof ze gay zijn en als je dan afspreekt, word je door een groep homohaters opgewacht, afgetuigd en tot bijna dood in elkaar geslagen. Ik was 15 toen ik mijn moeder vertelde dat ik op jongens val. Mijn familie en vrienden reageerden er niet heel verrast op. Ze vonden het eigenlijk prima. Mijn moeder is wel heel verdrietig geweest, omdat ze wist dat ik vanwege m’n geaardheid een heel moeilijke toekomst tegemoet ging. Ik ben blij dat ik nu hier ben en wacht de beoordeling van m’n verblijfsvergunning af. Ik hoop hier te mogen blijven, het is ontzettend tolerant hier. Ik kan onmogelijk terug naar Uzbekistan, dat wordt m’n dood.’

Dit verhaal komt uit het Boekje ‘Out & Proud op de Veluwe’, gemaakt door Village People ter gelegenheid van Coming Out dag 2020.
Foto: Karin Huijzendveld.

In Sierra Leone word je als gay gevangengenomen of gestenigd

Ibrahim Kamara (23) uit Sierra Leone, nu in Harderwijk

Ibrahim kwam in 2017 na veel omzwervingen in Nederland. ‘Ik kom uit Sierra Leone, aan de Westkust van Afrika. Mijn tante, bij wie ik opgroeide, vroeg me op m’n twaalfde wat er met me aan de hand was. Ze zag dat ik anders was, want ik vond jongens leuker dan meisjes. Dat mocht niet en ze stuurde me naar een Islamitische school, in de hoop dat mijn liefde voor jongens zou veranderen. Zij wist welke problemen ik als gay zou krijgen. In Sierra Leone word je als gay gevangengenomen of gestenigd. Ik kon dus beter hetero worden, zei ze. Dat gebeurde natuurlijk niet. Op school leerden ze me dat het slecht was om homo te zijn. Dat maakte me boos. Ik heb een relatie met Salam uit Canada gehad. We ontmoetten elkaar in het geheim. Totdat we op een dag zoenend betrapt werden en ik in de gevangenis terechtkwam. Ik was toen net 18. Ik kon gelukkig naar Libië vluchten, maar daar werd ik opnieuw opgepakt en zat 5 maanden in de gevangenis. Daar ben ik ook ontsnapt en na vier helse dagen in de woestijn ben ik met een boot vanuit Tripoli naar Italië gevaren. Dat was vreselijk. In Nederland kan ik mezelf zijn en ben ik uit de kast gekomen. Ik ben ontzettend blij dat ik hier kan en mag zijn wie ik ben. Ik heb nu een relatie met Victor, ook een AZC-jongen uit Sierra Leone. Ik wil snel Nederlands leren en werk vinden, zodat ik mag blijven.’

Dit verhaal komt uit het Boekje ‘Out & Proud op de Veluwe’, gemaakt door Village People ter gelegenheid van Coming Out dag 2020.
Foto: Karin Huijzendveld.