Daniël Reinbekov (20) uit Uzbekistan, nu in Harderwijk

Daniël uit Uzbekistan woont na een omzwerving van een half jaar in Polen, sinds eind augustus 2020 in het AZC in Harderwijk. Daniël: ‘Uzbekistan kun je vergelijken met Rusland. Ik leefde er een geheim en verborgen homo-leven. Eind vorig jaar wilde de politie me arresteren, omdat verraders hadden geklikt over dat ik homo ben. Ik ben toen gevlucht. Je mag in Uzbekistan van de wet niet openlijk gay zijn. Ook in de underground is het heel lastig om out en proud te zijn. Dat vond ik heel moeilijk. Ik kon niet zijn wie ik ben en niet laten zien hoe ik me voel. Uzbekistan is ontzettend corrupt en niemand is er te vertrouwen. Mensen doen op ontmoetingsapps als Tinder alsof ze gay zijn en als je dan afspreekt, word je door een groep homohaters opgewacht, afgetuigd en tot bijna dood in elkaar geslagen. Ik was 15 toen ik mijn moeder vertelde dat ik op jongens val. Mijn familie en vrienden reageerden er niet heel verrast op. Ze vonden het eigenlijk prima. Mijn moeder is wel heel verdrietig geweest, omdat ze wist dat ik vanwege m’n geaardheid een heel moeilijke toekomst tegemoet ging. Ik ben blij dat ik nu hier ben en wacht de beoordeling van m’n verblijfsvergunning af. Ik hoop hier te mogen blijven, het is ontzettend tolerant hier. Ik kan onmogelijk terug naar Uzbekistan, dat wordt m’n dood.’

Dit verhaal komt uit het Boekje ‘Out & Proud op de Veluwe’, gemaakt door Village People ter gelegenheid van Coming Out dag 2020.
Foto: Karin Huijzendveld.

Ibrahim Kamara (23) uit Sierra Leone, nu in Harderwijk

Ibrahim kwam in 2017 na veel omzwervingen in Nederland. ‘Ik kom uit Sierra Leone, aan de Westkust van Afrika. Mijn tante, bij wie ik opgroeide, vroeg me op m’n twaalfde wat er met me aan de hand was. Ze zag dat ik anders was, want ik vond jongens leuker dan meisjes. Dat mocht niet en ze stuurde me naar een Islamitische school, in de hoop dat mijn liefde voor jongens zou veranderen. Zij wist welke problemen ik als gay zou krijgen. In Sierra Leone word je als gay gevangengenomen of gestenigd. Ik kon dus beter hetero worden, zei ze. Dat gebeurde natuurlijk niet. Op school leerden ze me dat het slecht was om homo te zijn. Dat maakte me boos. Ik heb een relatie met Salam uit Canada gehad. We ontmoetten elkaar in het geheim. Totdat we op een dag zoenend betrapt werden en ik in de gevangenis terechtkwam. Ik was toen net 18. Ik kon gelukkig naar Libië vluchten, maar daar werd ik opnieuw opgepakt en zat 5 maanden in de gevangenis. Daar ben ik ook ontsnapt en na vier helse dagen in de woestijn ben ik met een boot vanuit Tripoli naar Italië gevaren. Dat was vreselijk. In Nederland kan ik mezelf zijn en ben ik uit de kast gekomen. Ik ben ontzettend blij dat ik hier kan en mag zijn wie ik ben. Ik heb nu een relatie met Victor, ook een AZC-jongen uit Sierra Leone. Ik wil snel Nederlands leren en werk vinden, zodat ik mag blijven.’

Dit verhaal komt uit het Boekje ‘Out & Proud op de Veluwe’, gemaakt door Village People ter gelegenheid van Coming Out dag 2020.
Foto: Karin Huijzendveld.

Mike Slaa (25) uit Harderwijk /Amersfoort

Mike werkt bij de facilitaire dienst in een dierenpark. Mike: ‘Ik was denk ik een jaar of 15 á 16 toen ik het m’n ouders vertelde. Eerst aan m’n moeder, daarna aan m’n vader. Ze reageerden heel open en positief. M’n moeder zei: ‘Ik had het eigenlijk al door’. Mijn twee oudere broers heb ik het later verteld. Mijn ene broer is cameraman en komt regelmatig lhbti-relaties tegen in zijn werk. Hij keek er ook niet van op. En mijn andere broer vond het ook geen enkel probleem. Hij zei: ‘Als jij maar gelukkig bent’. Op de middelbare school ben ik eigenlijk niet uit de kast gekomen, dat was ook niet nodig. En m’n opa en oma wisten het via m’n ouders. Zij reageerden ook heel open, niks aan de hand. Toen ik een vriendje kreeg, heb ik hem ook gewoon aan hen voorgesteld, geen probleem.’
‘Ik heb nog nooit nare ervaringen meegemaakt en kan helemaal mezelf zijn. Ook op m’n werk. Ik heb verschillende relaties gehad en dan is het fijn om hand in hand te lopen. Ik realiseer me wel dat dat niet overal zomaar kan. Dat vind ik soms wel jammer. Ik probeer het niet op te zoeken, of te provoceren. Maar als ik verliefd ben dan laat ik dat zien.’

Dit verhaal komt uit het Boekje ‘Out & Proud op de Veluwe’, gemaakt door Village People ter gelegenheid van Coming Out dag 2020.
Foto: Karin Huijzendveld.

Karel en Henk van Essen (76, 78) uit Garderen

Henk en Karel wisten al jaren dat ze ‘anders in elkaar zaten’ dan waar ze naar leefden. Karel: ‘We waren allebei getrouwd en hadden kinderen. Dat maakte dat we niet uit de kast konden komen. Bovendien was scheiden in onze protestants-christelijke traditie eigenlijk geen optie. Dus uit de kast komen was al helemaal een doodzonde. We leerden elkaar goed kennen in september 1997.
Een spontane ontmoeting, die onze levens volledig op z’n kop zette. We kenden elkaar al wel, want onze schoonvaders -de vaders van onze vrouwen- waren broers. We waren dus aangetrouwde neven, eigenlijk ‘nichtjes’. Na een strijd van twee jaar hebben we de knoop doorgehakt en hebben we voor elkaar gekozen.’
Karel: ‘Ik was 55 toen ik m’n vrouw en kinderen vertelde dat ik een homorelatie had. Henk was 57 en net weduwnaar. Mijn vrouw en kinderen stonden perplex toen ik het vertelde. M’n zoon zei: ‘Ik denk dat Henk homo is’. Waarop ik zei: ‘Dat komt dan goed uit, want ik ben het ook’. Ik woonde destijds in Putten en
Henk in Garderen. We hebben niet veel last gehad van de omgeving; zijn gelijk weer naar de kerk gegaan en hebben ons bij verenigingen aangesloten. We zaten er niet mee: we konden eindelijk zijn wie we wilden zijn en waren al zo sterk geworden. Inmiddels zijn we 20 jaar getrouwd. En we waren trendsetters in Garderen, want er wonen inmiddels 3 andere homo- en lesbische stellen.’

Ronald van Schepen (49) uit Harderwijk

‘Gay zijn hoort bij mij. Het is nooit echt een grote worsteling geweest en ik zou het ook niet anders willen. Dit is wie ik ben! Helaas denkt de maatschappij daar soms anders over en moet je je toch vaak verantwoorden.
Verantwoorden voor wie je bent, dat is toch bizar! Ik heb in m’n naaste omgeving, vaak bij jongeren, gezien hoe het is om te worstelen met je geaardheid. Het eerste probleem, zelfacceptatie, is vaak al een hele struggle. Als dat op z’n plek valt, komt het tweede ‘probleem’: het vertellen aan je familie en dierbaren. Je moeten verantwoorden voor wie of wat je bent en de reacties daarop lopen vaak uiteen. Sommige ouders zijn blij dat de worsteling van hun kind eindelijk over is, maar helaas zijn er ook nog heel veel mensen die denken dat gay zijn een keuze is… Een keuze waar zij niet achter staan. Op dat gebied is er nog veel educatie nodig! Want gay zijn is geen keuze! Het is wel een keuze om mensen te respecteren in wie ze zijn en hen in hun waarde te laten. Ik vind Harderwijk een fijne plek om te wonen en kan er mezelf zijn. Vorig jaar hing er een regenboogvlag bij de Plantagekerk, dat vond ik bijzonder, want vaak zijn er vanuit religie veel onzekerheden en misvattingen over geaardheid. Daar valt nog veel winst te behalen.’

Dit verhaal komt uit het Boekje ‘Out & Proud op de Veluwe’, gemaakt door Village People ter gelegenheid van Coming Out dag 2020.
Foto: Karin Huijzendveld.

Herman Boers en Gert de Jonge (63 en 59) uit Amsterdam/Ermelo

‘We komen al zo’n 20 jaar ieder weekend vanuit Amsterdam naar ons vakantiehuis in Ermelo. We komen beiden uit het Oosten van het land. Herman kwam op zijn 25e uit de kast. Zijn ouders accepteerden het ‘omdat het niet anders is’, maar wilden, of konden, er nauwelijks over praten. Gert trouwde eerst met een vrouw en vertelde -net als zijn broer- pas na het overlijden van hun vader dat hij op mannen viel. Beide families en Gerts zoons accepteren ons nu volledig. We kunnen redelijk onszelf zijn op de Veluwe, maar hadden tot een paar jaar geleden geen contacten met andere lhbti’ers uit de regio. We wisten gewoonweg niet waar we anderen konden ontmoeten. Gelukkig is er nu Village People. En sinds Harderwijk Regenbooggemeente is, zorgt dat ook voor meer zichtbaarheid van en aandacht voor lhbti’ers op de Veluwe. Dat is jammergenoeg nog steeds nodig. Herman geeft trainingen over seksuele- en genderdiversiteit in de zorg- en welzijnssector, maar daar is in deze regio amper animo voor. Niet omdat er geen (oudere) lhbti’ers zouden zijn, maar omdat ze niet ‘gezien’ worden door managers of medewerkers. ‘Als we ze niet zien, dan zijn ze er niet’, wordt dan gezegd. Uit onderzoek blijkt dat veel, vooral oudere lhbti’ers, eenzaam zijn, omdat ze zichzelf niet durven of kunnen zijn. Ze zijn bang voor afwijzing, pesterijen of erger. Hopelijk komt daar meer aandacht voor.’

Dit verhaal komt uit het Boekje ‘Out & Proud op de Veluwe’, gemaakt door Village People ter gelegenheid van Coming Out dag 2020.
Foto: Karin Huijzendveld.