Terug naar begin » pan

Tag: pan

Mensen snappen niet dat je als biseksuele vrouw ook een vriendje kunt hebben

Hey guys, Ik ben Sarita, ook wel Sar. Ik ben 19 jaar en ik ben biseksueel. En dit weet ik al sinds ik een jaar of 11 ben. Ik voelde me anders. Terwijl de rest van de girls in mijn klas giechelde over wie de knapste jongens waren in m’n klas, vroeg ik me af wat er nu precies knap was aan de jongens.

Ik hield totaal niet van jurkjes, rokjes, of de kleur roze. Maar toch wilde ik ze dragen. Waarom? Op het moment dat ik wist dat ik op meisjes viel, mocht niemand dat weten. Ik ging me zo girly mogelijk kleden. Dat ging er door m’n hoofd. Ik maakte ruzie met mijn ouders, omdat ik eerste instantie geen jurkjes en rokjes aan mocht naar school. Ik moest er straight uit zien. Totdat ik op een zekere hoogte zat dat ik niet meer wist of ik wel bi was.

Ik had een tijdje totaal geen aantrekkingskracht tot jongens. Was ik gay? Met die gedachten heb ik een jaar tot anderhalf jaar gelopen. Uiteindelijk wist ik zeker dat ik bi was. Maar mijn familie mocht het niet weten. We hadden al geen fantastische band, wat als ze me het huis uit zetten? Ik wist niet hoe ze gingen reageren.

Nu, ruim 3,5 jaar later, heb ik het mijn familie verteld. Mijn ouders waren super-supportive. Mijn band met mijn ouders is beter dan ooit tevoren. Eindelijk kon ik me kleden zoals ik me voelde. Een beetje als het welbekende stud. Maar dan geen lesbian stud. Sommige familieleden vonden het raar, want ik zit (toen) 2 jaar in een relatie, dan kun je toch niet ook op meisjes vallen. Dat is dus het dingetje met biseksueel zijn. Mensen snappen niet dat je ook biseksueel kunt zijn en een vriendje kunt hebben. Soms wordt er gezegd dat ik naar de hel ga, omdat ik ook op meisjes val. Maar dat interesseert mij niet. Ik ben Sarita, ik ben biseksueel en mijn pronouses zijn she/her. En daar ben ik trots op! 🏳️‍🌈

Ik val op de persoon, niet op een jongen of meisje

Ik ben Denise, 25 jaar en ik val onder de categorie ‘panseksueel’, wat inhoudt dat ik in eerste instantie op persoonlijkheid val en het me dan niet uitmaakt of het een jongen of meisje is. Wel merk ik door trauma’s uit het verleden dat een meisje/vrouw al sneller vertrouwd en veilig voelt.
Ik heb zelf gelukkig een goede ervaring met hiervoor uitkomen. Ik heb er namelijk zelf nooit moeite mee gehad en ik heb ‘uit de kast komen’ altijd de grootste onzin ooit gevonden. Andere mensen komen toch ook niet op een speciaal moment ervoor uit dat ze hetero zijn?
Hierdoor ben ik heel easy met dit onderwerp omgegaan en heb ik er geen ding van gemaakt. Ik heb het er op een gewone manier over gehad, tussen neus en lippen door, geen heftige bijkomstigheid etc.
Bij mijn eerste vriendinnetje, had ik aan mijn moeder gevraagd of ze misschien ook zou mogen meekomen met kerst, dit omdat zij anders ook alleen zou zitten. Op de dag van kerst heb ik knuffelend tegen mijn moeder gezegd, dat zij meer was dan ‘gewoon een vriendin’ en ze was alleen maar blij voor me.

En dit, gun ik dus echt iedereen. Ik hoop dat die hele term ‘uit de kast komen’ ooit geschrapt gaat worden en niet meer belangrijk is. Mocht ik ooit zelf kinderen krijgen, dan hoop ik dat ze geen moment nodig hebben om te vertellen op wie ze vallen, maar dat ze gewoon thuis kunnen komen met: mam, dit is mijn vriendje of vriendinnetje. Liefde is liefde en daar zou iedereen van mogen genieten, zonder daarvoor een verantwoording schuldig zijn.

Mijn verhaal over mijn panseksualiteit

Hallo, mijn naam is Lisa, ik ben 18 jaar en mijn seksualiteit is panseksueel.

In dit verhaal ga ik het één en ander uitleggen over hoe de ontdekkingstocht over mijn seksualiteit voor mij is gelopen.

Ik denk dat het als eerst handig is om te vermelden dat ik opgegroeid ben in een klein dorp in Friesland. Hier woonde ik tot mijn 16e. Het stereotype over Friesland is in mijn geval waar: mensen zijn niet ruimdenkend en niet echt accepterend. Dit heeft in het begin van mijn ‘reis’ grote invloed gehad op hoe ik me voelde.

Ik ben er altijd van uitgegaan dat ik hetero was. Dat was logisch en vanzelfsprekend. Ik was een jaar of 15 toen ik begon te twijfelen over mijn seksualiteit. Tegen die tijd kreeg ik gevoelens voor een internetvriendin van mij. Dit vond ik gek en ik schaamde me hiervoor. Toen ik deze gevoelens voor dit meisje had, heb ik dat nóóit met iemand gedeeld. Daar voelde ik namelijk de ruimte niet voor.

Al mijn vrienden waren destijds hetero, of gingen er net als ik vanuit dat ze hetero waren. Er was een irreële angst in mij, ik was bang om mijn vrienden te verliezen als ik ze het vertelde.

Achteraf denk ik: “Het is toch een absurde gedachte?! Als mijn vrienden mijn seksualiteit niet accepteren, wat voor vrienden zijn dat dan?”

Op het moment dat ik begon te twijfelen over mijn seksualiteit, had ik mijn eerste vriendjes al gehad. Dit maakte het voor mij destijds wat ingewikkelder. Ik had natuurlijk al relaties met jongens gehad, wie gaat mij ooit geloven als mijn seksualiteit niet hetero blijkt te zijn?

Achteraf kijk ik terug op deze gedachtegang en denk ik: “Lieverd!! Als jij je biseksueel voelt maakt het helemaal niet uit met wie je thuiskomt. Als jij dit voelt, is dat valide. Ongeacht hoe de ‘uitvoering’ eruit ziet.” (Ik kende de term panseksueel tegen die tijd nog niet, vandaar dat ik hier de term biseksueel gebruik)

Dat wil ik ook graag met mensen delen. Er is geen regel hoe biseksualiteit eruitziet. Je kunt je 80% tot vrouwen aangetrokken voelen en 20% naar mannen. Dan ben je nog steeds biseksueel, dat hoeft niet 50/50 te zijn.

Eén jaar later studeerde ik af van het VMBO en ging mijn moeder verhuizen naar Deventer. Het was voor mij tijd om een passende MBO-opleiding te vinden. De opleiding die ik koos zat in Zwolle. Ik ging bij mijn moeder in Deventer wonen, met het idee: “Hier zit ik niet meer vast aan de narrow-minded mensen. Wellicht voel ik in Deventer meer de ruimte om mezelf te ontplooien.”

Dit klopte! Ik leerde mensen in Utrecht kennen en ging met hen naar PANN. Dit is een gay-feest dat georganiseerd wordt in verschillende steden en waar iedereen welkom is. Ik ging ernaartoe in Tivoli, Utrecht. Ik stond versteld van de acceptatie en de openheid.

Ook stond ik er versteld van dat er geen ongewenste seksuele interactie was. Bijvoorbeeld: in de stamkroeg om de hoek in het dorp, krijg je als vrouwelijk persoon nog best wel wat ongevraagde seksuele opmerkingen naar je hoofd geslingerd. Of je wordt ongevraagd in je kont geknepen. Dat soort ongure praktijken waardoor ik mij niet veilig voelde tijdens het uitgaan, was totaal niet aan de orde bij PANN. Dat vond ik heerlijk en bevrijdend. Ik had meer lol dan ooit tijdens het uitgaan.

In deze periode kwam ik erachter dat ik panseksueel ben. Het gaat mij niet persé om het uiterlijk van het persoon. Ik val namelijk eerst voor de persoonlijkheid, dan word ik verliefd op de uiterlijke kenmerken van een persoon. Gender speelt geen rol in de gevoelens die ik krijg voor een ander.

Toen ik Friesland woonde was ik me er niet van bewust dat gender in zóveel verschillende vormen komt, dus dacht ik dat ik biseksueel was.

(Biseksueel zegt eigenlijk: ik kan zowel op mannen als op vrouwen vallen. Hiermee sluit het dus eigenlijk andere genders uit. Ik voel mij niet zo, dus paste ik beter in het hokje ‘panseksueel’.)

Eén jaar later was ik ondertussen comfortabel met mijn seksualiteit en leerde ik ‘soortgenoten’ kennen in Zwolle. Ik kreeg een hele vriendengroep om mij heen van allerlei queer-mensen. Ik voelde me thuis en geaccepteerd.

De eerste persoon naar wie ik uitte dat ik panseksueel ben, is mijn nichtje. Zij woont in Utrecht en door en met haar ben ik ook voor het eerst naar PANN geweest. Haar vriendengroep bestond uit veel queer-mensen. Ik kon mijzelf zijn bij hen.
Daarnaast ben ik weinig écht uit de kast gekomen. Mensen om mij heen gaan met mij om voor míj. Niet voor mijn seksualiteit. Als het bij mensen ter sprake komt, spreek ik me eerlijk uit over mijn seksualiteit. Soms krijg ik rare blikken. Maar ik weet dat dat niet mijn probleem is.

Bij mijn moeder was het anders. Toen ik nog in Deventer woonde, zat ik eens met haar in de auto. Ik had toen net Tinder gedownload en had ‘m ook op ‘meiden’ gezet, zodat ik niet enkel mannen voorbij zag komen. Ik kan me nog herinneren dat dit voor mij een grote stap was.

Maar goed, ik zat dus in de auto en ik dacht: ‘Ja, ik ga het gewoon zeggen.’ Dus ik zij: “Ehhm, mama…? Ik ehh, ben via Tinder ook op meiden aan het swipen…” Ze reageerde hier nauwelijks op. Ze vond het niet raar of gek. Ze zei: “Je weet dat je zus ook biseksueel is, toch?” Dat was het, daar bleef het bij.

Ik heb mijn moeder volgens mij nooit echt verteld dat ik panseksueel ben, het kan zijn dat ik het ooit tussen neus en lippen door heb verteld, maar ik heb het gevoel dat het er niet écht toe doet.

September 2020 dacht ik: “Verrek! Mijn vader denkt nog steeds dat ik hetero ben.” Ik beantwoordde een aantal vragen in een interview over mijn seksualiteit. Naar aanleiding van het interview heb ik mijn vader verteld over mijn seksualiteit. Hij vond het allemaal best gek. Dat maakte mij niet uit. Dit is nou eenmaal hoe het is, daar heeft hij maar mee te doen.

Wil je ook meeschrijven of je ervaring delen?

Mijn coming out als panseksueel/biseksueel

Coming out over seksualiteit panseksueel/biseskueel

Evie:

Het was 2016 en ik vond een meid leuk.

Drama, natuurlijk want ik dacht dat ik hetero was. Ook had ik een vriendje maar dat was snel geklaard omdat ik me schuldig voelde.
Dus als dertienjarige keek ik lesbische short films op youtube en deed “ben ik gay?” Testjes want natuurlijk doe je dat als je die leeftijd hebt. Uiteindelijk ben ik erachtergekomen dat ik biseksueel of panseksueel ben.

Fast forward naar een paar maanden later en na al die angsty lesbische liedjes en documentaires had ik de moed bij elkaar geraapt en heb ik het vervolgens aan wat vrienden en familie verteld.
Allemaal heel saai en positief, dus dat was fijn. Op gegeven moment stopte ik met uit de kast komen omdat het me niet meer zo boeide en dacht: ‘Ach, als ik ooit met een meid binnenloop vatten ze m ook wel toch?’

Nadat ik uit de kast was gekomen, kwam tweederde van m’n vriendengroep ook uit de kast, dus dat was feest. Maar omdat ik 13 was en ik op de middelbare zat met irritante jongetjes moeten er natuurlijk altijd vervelende reacties zijn.

Ik had de meid die ik leuk vond verteld dat ik bi was en een crush op haar had. Jammer genoeg was ik totaal vergeten dat haar vriendengroep vol zat met die irritante jongetjes, en liep ik dus de volgende dag de trap af met een vriendin van me. Zij vertelde me dat “Iemand zei dat als hij je moeder zou zijn, hij niet meer van je zou houden” en “De ander zei dat hij het vies vond” en zo ging ze verder.

Ik dacht dat mijn “geheim” veilig was bij mijn “crush” maar haar hele vriendengroep wist het na die week en de rest van de school ook.
Dit zat me heel erg dwars, en ik heb een paar keer een discussie met die jongens gehad, maar luisteren doen ze niet. Ze luisterden om te reageren, maar niet om mij te begrijpen, of proberen te begrijpen.

De jongens die achter mijn rug om praten heb ik nooit geconfronteerd over wat ze hadden gezegd over mij. Tot ik vorig jaar een publieke insta story postte met het gehele verhaal zoals hierboven, en zette er toen bij:
“K**ll en T*** en alle anderen die achter mijn rug om praatte, doe het de volgende keer in m’n gezicht”.
Met natuurlijk m’n middelvinger erbij 😉

Moral of the story, na mijn coming out durfden veel vrienden uit mijn groep uit de kast te komen en dat was het allemaal wel waard.
En vergeet niet, als iemand je toevertrouwt met iets persoonlijks zoals dit, houd dan je mond. Mijn “coming out” was voor mij gedaan en had niet zo moeten gebeuren.
Vertel het aan mensen die je vertrouwt, zoals je ouders, broers of zussen, beste vrienden, je lesbische docent (lol dat was meer m’n guidance chancellor aan het einde van dat jaar maar oke) want geloof me, het gewicht valt van je schouders af en je zult weer kunnen ademen.

Je bent valid & loved, don’t forget it.

Wil je ook meeschrijven of je ervaring delen?