Mike Slaa (25) uit Harderwijk /Amersfoort

Mike werkt bij de facilitaire dienst in een dierenpark. Mike: ‘Ik was denk ik een jaar of 15 á 16 toen ik het m’n ouders vertelde. Eerst aan m’n moeder, daarna aan m’n vader. Ze reageerden heel open en positief. M’n moeder zei: ‘Ik had het eigenlijk al door’. Mijn twee oudere broers heb ik het later verteld. Mijn ene broer is cameraman en komt regelmatig lhbti-relaties tegen in zijn werk. Hij keek er ook niet van op. En mijn andere broer vond het ook geen enkel probleem. Hij zei: ‘Als jij maar gelukkig bent’. Op de middelbare school ben ik eigenlijk niet uit de kast gekomen, dat was ook niet nodig. En m’n opa en oma wisten het via m’n ouders. Zij reageerden ook heel open, niks aan de hand. Toen ik een vriendje kreeg, heb ik hem ook gewoon aan hen voorgesteld, geen probleem.’
‘Ik heb nog nooit nare ervaringen meegemaakt en kan helemaal mezelf zijn. Ook op m’n werk. Ik heb verschillende relaties gehad en dan is het fijn om hand in hand te lopen. Ik realiseer me wel dat dat niet overal zomaar kan. Dat vind ik soms wel jammer. Ik probeer het niet op te zoeken, of te provoceren. Maar als ik verliefd ben dan laat ik dat zien.’

Dit verhaal komt uit het Boekje ‘Out & Proud op de Veluwe’, gemaakt door Village People ter gelegenheid van Coming Out dag 2020.
Foto: Karin Huijzendveld.

Karel en Henk van Essen (76, 78) uit Garderen

Henk en Karel wisten al jaren dat ze ‘anders in elkaar zaten’ dan waar ze naar leefden. Karel: ‘We waren allebei getrouwd en hadden kinderen. Dat maakte dat we niet uit de kast konden komen. Bovendien was scheiden in onze protestants-christelijke traditie eigenlijk geen optie. Dus uit de kast komen was al helemaal een doodzonde. We leerden elkaar goed kennen in september 1997.
Een spontane ontmoeting, die onze levens volledig op z’n kop zette. We kenden elkaar al wel, want onze schoonvaders -de vaders van onze vrouwen- waren broers. We waren dus aangetrouwde neven, eigenlijk ‘nichtjes’. Na een strijd van twee jaar hebben we de knoop doorgehakt en hebben we voor elkaar gekozen.’
Karel: ‘Ik was 55 toen ik m’n vrouw en kinderen vertelde dat ik een homorelatie had. Henk was 57 en net weduwnaar. Mijn vrouw en kinderen stonden perplex toen ik het vertelde. M’n zoon zei: ‘Ik denk dat Henk homo is’. Waarop ik zei: ‘Dat komt dan goed uit, want ik ben het ook’. Ik woonde destijds in Putten en
Henk in Garderen. We hebben niet veel last gehad van de omgeving; zijn gelijk weer naar de kerk gegaan en hebben ons bij verenigingen aangesloten. We zaten er niet mee: we konden eindelijk zijn wie we wilden zijn en waren al zo sterk geworden. Inmiddels zijn we 20 jaar getrouwd. En we waren trendsetters in Garderen, want er wonen inmiddels 3 andere homo- en lesbische stellen.’

Ronald van Schepen (49) uit Harderwijk

‘Gay zijn hoort bij mij. Het is nooit echt een grote worsteling geweest en ik zou het ook niet anders willen. Dit is wie ik ben! Helaas denkt de maatschappij daar soms anders over en moet je je toch vaak verantwoorden.
Verantwoorden voor wie je bent, dat is toch bizar! Ik heb in m’n naaste omgeving, vaak bij jongeren, gezien hoe het is om te worstelen met je geaardheid. Het eerste probleem, zelfacceptatie, is vaak al een hele struggle. Als dat op z’n plek valt, komt het tweede ‘probleem’: het vertellen aan je familie en dierbaren. Je moeten verantwoorden voor wie of wat je bent en de reacties daarop lopen vaak uiteen. Sommige ouders zijn blij dat de worsteling van hun kind eindelijk over is, maar helaas zijn er ook nog heel veel mensen die denken dat gay zijn een keuze is… Een keuze waar zij niet achter staan. Op dat gebied is er nog veel educatie nodig! Want gay zijn is geen keuze! Het is wel een keuze om mensen te respecteren in wie ze zijn en hen in hun waarde te laten. Ik vind Harderwijk een fijne plek om te wonen en kan er mezelf zijn. Vorig jaar hing er een regenboogvlag bij de Plantagekerk, dat vond ik bijzonder, want vaak zijn er vanuit religie veel onzekerheden en misvattingen over geaardheid. Daar valt nog veel winst te behalen.’

Dit verhaal komt uit het Boekje ‘Out & Proud op de Veluwe’, gemaakt door Village People ter gelegenheid van Coming Out dag 2020.
Foto: Karin Huijzendveld.

Herman Boers en Gert de Jonge (63 en 59) uit Amsterdam/Ermelo

‘We komen al zo’n 20 jaar ieder weekend vanuit Amsterdam naar ons vakantiehuis in Ermelo. We komen beiden uit het Oosten van het land. Herman kwam op zijn 25e uit de kast. Zijn ouders accepteerden het ‘omdat het niet anders is’, maar wilden, of konden, er nauwelijks over praten. Gert trouwde eerst met een vrouw en vertelde -net als zijn broer- pas na het overlijden van hun vader dat hij op mannen viel. Beide families en Gerts zoons accepteren ons nu volledig. We kunnen redelijk onszelf zijn op de Veluwe, maar hadden tot een paar jaar geleden geen contacten met andere lhbti’ers uit de regio. We wisten gewoonweg niet waar we anderen konden ontmoeten. Gelukkig is er nu Village People. En sinds Harderwijk Regenbooggemeente is, zorgt dat ook voor meer zichtbaarheid van en aandacht voor lhbti’ers op de Veluwe. Dat is jammergenoeg nog steeds nodig. Herman geeft trainingen over seksuele- en genderdiversiteit in de zorg- en welzijnssector, maar daar is in deze regio amper animo voor. Niet omdat er geen (oudere) lhbti’ers zouden zijn, maar omdat ze niet ‘gezien’ worden door managers of medewerkers. ‘Als we ze niet zien, dan zijn ze er niet’, wordt dan gezegd. Uit onderzoek blijkt dat veel, vooral oudere lhbti’ers, eenzaam zijn, omdat ze zichzelf niet durven of kunnen zijn. Ze zijn bang voor afwijzing, pesterijen of erger. Hopelijk komt daar meer aandacht voor.’

Dit verhaal komt uit het Boekje ‘Out & Proud op de Veluwe’, gemaakt door Village People ter gelegenheid van Coming Out dag 2020.
Foto: Karin Huijzendveld.

Piet van Veen en Henk Pol (65 en 73) uit Harderwijk

‘Wij zijn opgegroeid in Nijkerk en Zuilichem, de ‘Biblebelt’. Dat maakte het in onze jeugd onmogelijk om uit de kast te komen. Ook vanuit het geloof waarin we zijn grootgebracht, was daar absoluut geen ruimte voor. Verschillende lhbti’ers, ook mensen uit onze omgeving, wisten al jong dat ze ‘anders’ waren, maar zijn toch getrouwd in een heterorelatie. Dan zou het wel overgaan, dachten ze. Maar het bleek anders. Velen hebben hun gevoel verdrongen en dat eiste bij sommigen zijn tol. Sommigen maakten een einde aan hun leven, anderen waren jarenlang depressief. Weer anderen konden er niet voor uitkomen, want dan kostte het hun baan.’ Henk kwam pas achter zijn geaardheid toen hij ongeveer 60 jaar was. Als dat eerder gebeurd was, dan was ook hij waarschijnlijk z’n werk in het onderwijs kwijtgeraakt. Piet durfde pas op z’n 55e voor zijn geaardheid uit te komen. Terwijl hij het al wist toen hij 16 jaar was! Piet: ‘Ik ben gelovig opgevoed, maar door mijn studie Theologie ontdekte ik dat veel door de kerk gebruikte en zogenaamde ‘anti-gay teksten’, een totaal andere betekenis bleken te hebben. Ook het grootse deel van onze kerk heeft gelukkig een andere zienswijze gekregen. Waren in onze jeugd de deuren voor ons gesloten, nu staan de meeste wagenwijd open.’

Dit verhaal komt uit het Boekje ‘Out & Proud op de Veluwe’, gemaakt door Village People ter gelegenheid van Coming Out dag 2020.
Foto: Karin Huijzendveld.

Dennis Schoorl (38) uit Harderwijk

‘Ik kom uit Zaanstad, waar ik op mijn 17e m’n coming out had. ‘Anders zijn’ vond ik in het begin best lastig. Het duurde wel even voordat ik aan dat idee gewend was. In 2018 verhuisde ik naar Harderwijk. Dat vond ik heel spannend.
Ik had geen idee wat ik kon verwachten van verhuizen naar de bible belt. Ik heb meteen een regenboogvlag en wat andere regenboogsymbolen aan m’n huis gehangen. Dat vond en vindt niet iedereen even leuk, merkte ik. De vlag is al een aantal keren van m’n huis getrokken en sommige mensen vinden het nodig om ‘homo’ te roepen wanneer ze de vlag zien hangen. Vlakbij mijn huis ligt het regenboogzebrapad. Zo kwam ik ook in contact met Village People, waar ik heel leuke mensen heb ontmoet. Ook de feestjes en het café zijn altijd erg gezellig en iedereen kan er zichzelf zijn. Ik merk dat de lhbtiq+ gemeenschap in deze regio niet zo zichtbaar is. Het mag best wat uitbundiger, maar ik denk dat bepaalde religieuze overtuigingen hier een grote rol in spelen. Dat mensen bang zijn voor oordelen of geweld uit de omgeving. Pas als je jezelf accepteert, kan iemand anders jou ook accepteren. Ik heb mezelf geaccepteerd. Daarom past ‘Out, Proud en Stout’ zo goed bij mij. Love wins!’

Dit verhaal komt uit het Boekje ‘Out & Proud op de Veluwe’, gemaakt door Village People ter gelegenheid van Coming Out dag 2020.
Foto: Karin Huijzendveld.

Floris komt erachter dat hij op jongens valt. Het is moeilijk voor hem, maar lijkt voor zijn vrienden nog moeilijker. Maar de reactie van zijn ouders slaat alles. Het duurt jaren voor hij weer overal zichzelf kan zijn.

Floris (22): “Toen ik 13 jaar was, was er een reclamespotje op televisie met een knappe man. Dat was de eerste keer dat ik door had dat ik een jongen leuk vond. Ik had wel vaker interesse in jongens, maar ik dacht altijd dat ik tegen hen op keek of hen wilde zijn. Maar met de jongen uit de reclame was het anders. Ik wilde hem niet zijn, ik wilde bij hem zijn.

Op de middelbare school werd het me compleet duidelijk: ik ben homo. Ik paste niet echt tussen de mensen van mijn klas. Omdat ik niet te veel een buitenbeentje wilde zijn deed ik vrolijk mee met de rest. In de pauze ging in bij de jongens zitten en zij hadden veel interesse in meisjes. Er was een meisje waar iedereen verliefd op was. Als zij de aula binnenliep dan keek iedereen naar haar. Ik deed mee, maar eigenlijk keek in naar de jongens om haar heen.

Hoewel het niet zo goed klikte tussen mij en mijn klasgenoten, deden ze niet per se onaardig. Ik merkte wel dat er achter mijn rug om wel over me werd gepraat. Ook over mijn geaardheid. Mede daardoor vond ik het lastig om te accepteren dat ik homo ben: ik wilde niet nog meer een buitenbeentje zijn. Daarom hield ik mezelf voor dat het wel ‘goed’ zou komen. Ik zou later een meisje vinden en met haar trouwen. Dat ik op jongens val was slechts een fase, hield ik mezelf voor.

Na een paar jaar kreeg ik een helder moment: ik val op jongens. Nou en? Daar voel ik me prettig bij en trouwen wil ik eigenlijk helemaal niet. Het heeft jaren geduurd, maar ik kon mezelf eindelijk accepteren. Mijn coming out bij vrienden was makkelijk. Ik kreeg alleen maar positieve reacties. De eerste keer dat ik het een vriendin vertelde weet ik al niet eens precies meer. Het kwam gewoon ter sprake en ik had geen gesprek voorbereid. Anderen dachten vaak al dat ik op jongens val en ze vroegen bijvoorbeeld of ik een vriendje had. Met vrienden over mijn geaardheid spreken ging makkelijk.

Mijn ouders daarentegen ging een stuk moeilijker, dat had ik nooit verwacht. Ik wist niet hoe ik het moest vertellen, dus op een dag flapte ik er in een keer uit dat ik op jongens val. Vervolgens vuurden ze vragen op me af. Het werd een ongemakkelijk en afstandelijke situatie. Ik voelde me zo slecht dat ik zei dat ik misschien wel bi was. Dan kon ik toch nog met een meisje thuiskomen, terwijl ik wist dat ik echt op jongens val. Mijn ouders wisten niet wat ze ermee moesten en er werd niet meer over gesproken. De sfeer in huis was maandenlang verpest. Pas na vijf jaar kwam het weer ter sprake. Ik had ruzie met mijn moeder om iets kleins, maar ineens gooide ik alle boosheid van de afgelopen jaren eruit: waarom werd er niet gesproken over mijn homoseksualiteit? Waarom moest ik altijd iets van mezelf verborgen houden? Mijn ouders en ik hebben en goede band, maar hier werd niet over gepraat.

Na die grote ruzie zagen mijn ouders in dat ze verkeerd waren omgegaan met mijn coming out. Het duurde toen nog wel even voordat er ook wat veranderde aan hoe ze er toen mee omgingen. Dat groeide langzaam. Inmiddels kan ik er gewoon met mijn ouders over praten. Ik heb twee vriendjes gehad en als ik vragen over liefde of relaties heb, dan kan ik dat gewoon met mijn ouders bespreken. En ik kan leuke jongens mee naar huis nemen. Zo makkelijk als ik er destijds met mijn vrienden over praatten, zo makkelijk praat ik er nu ook met mijn ouders over. Zoals het nu gaat, gaat het goed!”

Wil je ook meeschrijven of je ervaring delen?