Hallo, mijn naam is Lisa, ik ben 18 jaar en mijn seksualiteit is panseksueel.
In dit verhaal ga ik het één en ander uitleggen over hoe de ontdekkingstocht over mijn seksualiteit voor mij is gelopen.
Ik denk dat het als eerst handig is om te vermelden dat ik opgegroeid ben in een klein dorp in Friesland. Hier woonde ik tot mijn 16e. Het stereotype over Friesland is in mijn geval waar: mensen zijn niet ruimdenkend en niet echt accepterend. Dit heeft in het begin van mijn ‘reis’ grote invloed gehad op hoe ik me voelde.
Ik ben er altijd van uitgegaan dat ik hetero was. Dat was logisch en vanzelfsprekend. Ik was een jaar of 15 toen ik begon te twijfelen over mijn seksualiteit. Tegen die tijd kreeg ik gevoelens voor een internetvriendin van mij. Dit vond ik gek en ik schaamde me hiervoor. Toen ik deze gevoelens voor dit meisje had, heb ik dat nóóit met iemand gedeeld. Daar voelde ik namelijk de ruimte niet voor.
Al mijn vrienden waren destijds hetero, of gingen er net als ik vanuit dat ze hetero waren. Er was een irreële angst in mij, ik was bang om mijn vrienden te verliezen als ik ze het vertelde.
Achteraf denk ik: “Het is toch een absurde gedachte?! Als mijn vrienden mijn seksualiteit niet accepteren, wat voor vrienden zijn dat dan?”
Op het moment dat ik begon te twijfelen over mijn seksualiteit, had ik mijn eerste vriendjes al gehad. Dit maakte het voor mij destijds wat ingewikkelder. Ik had natuurlijk al relaties met jongens gehad, wie gaat mij ooit geloven als mijn seksualiteit niet hetero blijkt te zijn?
Achteraf kijk ik terug op deze gedachtegang en denk ik: “Lieverd!! Als jij je biseksueel voelt maakt het helemaal niet uit met wie je thuiskomt. Als jij dit voelt, is dat valide. Ongeacht hoe de ‘uitvoering’ eruit ziet.” (Ik kende de term panseksueel tegen die tijd nog niet, vandaar dat ik hier de term biseksueel gebruik)
Dat wil ik ook graag met mensen delen. Er is geen regel hoe biseksualiteit eruitziet. Je kunt je 80% tot vrouwen aangetrokken voelen en 20% naar mannen. Dan ben je nog steeds biseksueel, dat hoeft niet 50/50 te zijn.
Eén jaar later studeerde ik af van het VMBO en ging mijn moeder verhuizen naar Deventer. Het was voor mij tijd om een passende MBO-opleiding te vinden. De opleiding die ik koos zat in Zwolle. Ik ging bij mijn moeder in Deventer wonen, met het idee: “Hier zit ik niet meer vast aan de narrow-minded mensen. Wellicht voel ik in Deventer meer de ruimte om mezelf te ontplooien.”
Dit klopte! Ik leerde mensen in Utrecht kennen en ging met hen naar PANN. Dit is een gay-feest dat georganiseerd wordt in verschillende steden en waar iedereen welkom is. Ik ging ernaartoe in Tivoli, Utrecht. Ik stond versteld van de acceptatie en de openheid.
Ook stond ik er versteld van dat er geen ongewenste seksuele interactie was. Bijvoorbeeld: in de stamkroeg om de hoek in het dorp, krijg je als vrouwelijk persoon nog best wel wat ongevraagde seksuele opmerkingen naar je hoofd geslingerd. Of je wordt ongevraagd in je kont geknepen. Dat soort ongure praktijken waardoor ik mij niet veilig voelde tijdens het uitgaan, was totaal niet aan de orde bij PANN. Dat vond ik heerlijk en bevrijdend. Ik had meer lol dan ooit tijdens het uitgaan.
In deze periode kwam ik erachter dat ik panseksueel ben. Het gaat mij niet persé om het uiterlijk van het persoon. Ik val namelijk eerst voor de persoonlijkheid, dan word ik verliefd op de uiterlijke kenmerken van een persoon. Gender speelt geen rol in de gevoelens die ik krijg voor een ander.
Toen ik Friesland woonde was ik me er niet van bewust dat gender in zóveel verschillende vormen komt, dus dacht ik dat ik biseksueel was.
(Biseksueel zegt eigenlijk: ik kan zowel op mannen als op vrouwen vallen. Hiermee sluit het dus eigenlijk andere genders uit. Ik voel mij niet zo, dus paste ik beter in het hokje ‘panseksueel’.)
Eén jaar later was ik ondertussen comfortabel met mijn seksualiteit en leerde ik ‘soortgenoten’ kennen in Zwolle. Ik kreeg een hele vriendengroep om mij heen van allerlei queer-mensen. Ik voelde me thuis en geaccepteerd.
De eerste persoon naar wie ik uitte dat ik panseksueel ben, is mijn nichtje. Zij woont in Utrecht en door en met haar ben ik ook voor het eerst naar PANN geweest. Haar vriendengroep bestond uit veel queer-mensen. Ik kon mijzelf zijn bij hen.
Daarnaast ben ik weinig écht uit de kast gekomen. Mensen om mij heen gaan met mij om voor míj. Niet voor mijn seksualiteit. Als het bij mensen ter sprake komt, spreek ik me eerlijk uit over mijn seksualiteit. Soms krijg ik rare blikken. Maar ik weet dat dat niet mijn probleem is.
Bij mijn moeder was het anders. Toen ik nog in Deventer woonde, zat ik eens met haar in de auto. Ik had toen net Tinder gedownload en had ‘m ook op ‘meiden’ gezet, zodat ik niet enkel mannen voorbij zag komen. Ik kan me nog herinneren dat dit voor mij een grote stap was.
Maar goed, ik zat dus in de auto en ik dacht: ‘Ja, ik ga het gewoon zeggen.’ Dus ik zij: “Ehhm, mama…? Ik ehh, ben via Tinder ook op meiden aan het swipen…” Ze reageerde hier nauwelijks op. Ze vond het niet raar of gek. Ze zei: “Je weet dat je zus ook biseksueel is, toch?” Dat was het, daar bleef het bij.
Ik heb mijn moeder volgens mij nooit echt verteld dat ik panseksueel ben, het kan zijn dat ik het ooit tussen neus en lippen door heb verteld, maar ik heb het gevoel dat het er niet écht toe doet.
September 2020 dacht ik: “Verrek! Mijn vader denkt nog steeds dat ik hetero ben.” Ik beantwoordde een aantal vragen in een interview over mijn seksualiteit. Naar aanleiding van het interview heb ik mijn vader verteld over mijn seksualiteit. Hij vond het allemaal best gek. Dat maakte mij niet uit. Dit is nou eenmaal hoe het is, daar heeft hij maar mee te doen.
Wil je ook meeschrijven of je ervaring delen?
